|
5/6/2024 0 Comments Een bucra-boeteEen bucra-boete lijkt mij wel wat..
Afgelopen weken was ik met grote regelmaat aan huis gekluisterd. Opgesloten in mijn kantoor met een computer voor mijn neus. Dat het ding nog heel is, is een wonder. De chocoladerepen zijn op, maar de blijdschap was ver te zoeken…. Een regelmatige vloek ontsnapte uit mijn mond. Geheel in stijl van de GEN Z generatie noem ik het beestje bij zijn naam: Bufru. Bureaucratiefrustratie. Zelfs met gebruik van AI. Waarom? Een epistel van 10 pagina’s om aan te tonen dat we een stagiair de juiste leerinhoud kunnen bieden. Een onderzoeksaanvraag waarbij SMART-formuleringen eerder het doel lijken te zijn dan dat men echt open staat voor vernieuwing. De eindeloze verslaglegging voor mensen die ziek zijn, maar weer aan het werk kunnen óf mensen die eindelijk aan het werk zijn, maar aan het eind van de maand minder overhouden dan mét de uitkering; voorafgaand het invullen van een vreselijk rekenmodel. Een aanvraag voor een erkenning van kwaliteit waarbij de aanvraag zelf groter is dan de hele kwaliteitcyclus bij elkaar. En dat terwijl ik mijn tijd wil stoppen in het juiste doen voor mensen, hen een stap verder helpen, organisaties verbeteren en niet volgend jaar, maar nu! Ik hou echt van schrijven en alleen zijn achter mijn computer vind ik vaak heerlijk. Maar graag met een doel! Dit is en was echt…. Gekmakende bufru😤 Dus beste toekomstige volksvertegenwoordiger, graag vraag ik uw aandacht voor het volgende: Kunnen we iets meer daden laten zien in plaats van woorden? Kunnen we elkaar meer vertrouwen, in plaats van wantrouwen? Kunnen we ervoor zorgen dat als documenten na het invullen ervan nooit meer uit de kast komen, we deze verwijderen uit de bureaucratische rompslomp? Dat we doelmatig én praktisch met elkaar aan de slag gaan en accepteren dat met mensen werken om flexibiliteit vraagt? En … last but not least… Kunnen we accepteren dat mensen fouten maken, dat we AI hebben om te analyseren en strakke lijnen aan te houden, maar dat er van ons nu echt gevraagd wordt om onze sociale menselijke kant in te zetten. Ik stem voor een bucra-boete en jij?
0 Comments
5/6/2024 0 Comments Heb je wel ervaring??Maar u heeft errrrvarringgg…
Ze spuugt het bijna uit. De walging druipt van haar gezicht. Hoe is het toch mogelijk dat deze man het wel lukt? Het antwoord is simpel, omdat hij ooit begonnen is met proberen. Ooit had hij ook geen ervaring. Voor de duidelijkheid. Ik sta hier geen gesprek van een chirurg met zijn patiënt af te luisteren. Ik sta in de Albert Heijn. Er zit een sticker op de plant, die mevrouw heeft uitgekozen. De sticker wil er niet af. De man achter de bali prikt zijn vinger in het plastic en HOP… zijn blik erbij is triomfantelijk. Het intrigeerde mij. Want uiteraard heb ik geen idee wat mevrouw zo gefrustreerd maakt. Wellicht heeft de man haar vaker voor de gek gehouden. Misschien heeft ze iets aan haar handen en probeert ze het op ‘ervaring’ te gooien om niet oud en zielig over te komen. Of ze heeft die korte ochtend al 5 andere vervelende ervaringen gehad. Iets in mij zegt dat het geen van allen waar is, maar wie ben ik om daarover te oordelen. Bij mij gaat het radertje draaien… ervaring. Dat hebben we allemaal. Oefening baart kunst én ervaring. Heb je geen ervaring? Dan probeer je het, met of zonder hulp. En voor alle vacaturemakers die in deze tijd nog ‘ 5 jaar ervaring’ met dikke letters oppennen…. Doe maar niet. Motivatie, wilskracht, een positieve houding en doorzettingsvermogen komen tot stand door ‘ levenservaring’, op wat voor manier dan ook. Gratis tip… van mij 😉 En voor de mensen met een oog voor detail… ook nog een optie. De sticker er gewoon op laten zitten. Laten we zeggen… iets met geduld en geen interesse 😉. 5/6/2024 0 Comments Lekker liggen?Snel sta ik op, de vrouw achter me staat te gillen naar haar collega. Ik sus haar. Alles is ok! Ik lag gewoon even te rusten! Het spijt me, ik wilde je niet laten schrikken.
Ik snap het wel; wie gaat er nou onder de tafel van een congrescentrum liggen slapen? Ik... bij gebrek aan iets beters. Laten we zeggen, nu kan ik erom lachen en zij vast ook.... Niks doen, lammen, chillen, alleen wandelen, hangen, bidden, mediteren....of doseren? Er zit een taboe op de stilte. Gewoon even niets. Druk zijn is hip, doorrennen nog hipper en dan heb ik het nog niet eens over feestjes, teamborrels, uitjes en seminars die hele dagen moeten duren. Waarom? Ik schaam mij soms voor het zoeken naar de stilte, vooral op de werkplek. De stilte is daar ver te zoeken, ik werk met mensen. Veel mensen. Leuke mensen, maar ook vermoeiende mensen 😉 . Het gaat steeds beter, maar ik moet de neiging onderdrukken om gewoon door te gaan, zoals 'anderen' dat doen. Na een ongeluk is het een noodzaak dat ik de stilte op zoek. Ik moét rusten, anders komt 'de man met de hamer' en doe ik dagen niets anders dan paracetamol slikken en stil in een hoekje zitten. Mijn rustmomenten zijn vaak ongemakkelijk, want niet overal hebben ze een ruimte met een matje, stoel of bankje, zoals hier bij Summa & Bedrijf bij Summa College; gemaakt om te rusten, te bidden of te kolven. Zo lag ik al eens achter een theaterdoek, in een oude toiletruimte en in het kantoor van de directie of in mijn auto, met enige gêne natuurlijk... dat wel. Dus bij deze een pleidooi om tijd en ruimte voor stilte en rust te normaliseren en bespreekbaar te maken, dat je ook een 'prima' collega bent als je even een momentje voor jezelf nodig hebt. Het maakt mensen leuker, relaxter, meer ontspannen en creatiever. En bovenal maakt het de werkplek inclusiever 5/6/2024 0 Comments De Turkse supermarkt Een beetje meer van de Turkse supermarkt...
Ik kom graag bij de Turkse supermarkt. Welke maakt niet uit. Soms koop ik niet eens iets. Want in elke Turkse supermarkt gebeurt hetzelfde. Er is een mix van de echte maatschappij te zien. Henk en Ingrid die goedkoop boodschappen willen doen, lekker om de hoek. Dirk-Jan, omdat ze een groot aanbod aan veganistische producten hebben. Amal en Jannie, omdat de slager, een met vlagen onverstaanbare grapjas is. Annie, omdat ze hier altijd een praatje maakt met haar buurvrouw Almaz. Paula en haar zoontje Diego, die altijd de boel bij elkaar schreeuwt. Buurman Marcel sust hem en parkeert hem terug in de winkelwagen. Yilmaz doet moeite om zijn neef te helpen met het Nederlands en vertelt onder tussen trots dat zijn neef hier werkt en tegelijk heel goed Nederlands gaat leren. De Turkse supermarkt leert mij begrip te hebben voor alles wat anders is, verschillen en overeenkomsten te zien. Harde werkers en luie donders, mensen met een mening en mensen in de overlevingsstand. Mensen die proberen en mensen die opgeven. Mensen die hun kans gepakt hebben en mensen die de kans niet kregen of niet zagen. Ik geniet van al die mensen. Want ik weet, achter elk mens zit een verhaal dat aan de buitenkant niet zichtbaar is. Mensen met dromen en wensen. We geven gemiddeld een 7 voor het leven momenteel. (CBS, mei 2024) Want in dit land gaat veel fout, maar ook heel veel goed. De Turkse supermarkt is een afspiegeling daarvan. Er hangt een gek soort optimisme tussen Dirk- Jan, Henk, Amal en Yilmaz. Zo van... jij bent zoals ik, want de Turkse supermarkt is van 'ons'. En ik? Ik ben ondertussen zogenaamd de bosjes kruiden aan het bekijken en sta te bedenken dat ik wellicht wat naïef ben, maar écht, de meeste gewone mensen deugen. |
Search by typing & pressing enter