16/12/2019 0 Comments Mag ik dan bij jou....Het overvalt me af en toe. Het gevoel van erbij horen. Afgelopen woensdag kwamen we bij elkaar team Karatepe213, na onze vrijwilligersreis naar de vluchtelingenkampen op Lesbos. Elkaar even in de ogen kijken en ervaringen over onze thuiskomst uitwisselen. Ook op Lesbos zag ik wat erbij horen voor de vrijwilligers wonend op het kamp betekende. Samen vormden ze een hechte groep. Ook Ali, een verstandelijk en lichamelijk gehandicapte jongen, hoorde erbij. Als hij er een dag niet bij was om mee te helpen het ontbijt rond te brengen, werd hij liefdevol uit bed getrommeld door een van de vrijwilligers, waarna hij vervolgens een soort heldenwelkom kreeg van de groep. ALLLLIIIIIIIIIIIIIII!!! Gevolgd door een High Five. Ik zag niet alleen wat erbij horen voor hen betekende, ik voelde het ook. Samen staan we sterk. En zo voelde ik mij woensdag ook weer. Een gevoel van veiligheid, van 'hier kan ik zeggen wat ik denk, hier is het gewoon goed', een gevoel van voldoening en verbondenheid. Dat gevoel van erbij horen is uniek en het maakt dat mensen samen bergen kunnen verzetten. Deze week ging er een filmpje viraal. Een Syrisch koor bedankt Nederland met een clip "Mag ik dan bij jou'. Zij raakten het ultieme gevoel van ergens bij horen. Een gezamenlijk doel, een gevoel van ertoe doen, het gevoel van samen het verschil maken. De kijker was unaniem geroerd. Ik ben gevoelsmens en schaam mij niet voor mijn tranen, dus huilde ik het hele filmpje. Het ligt er na Lesbos behoorlijk bovenop;). Maar dat gevoel van erbij horen wil iedereen. Zo'n basaal gevoel van je ergens thuis voelen, dat gun ik iedereen. Leren aanvoelen wat bij je past, als je na een heftige gebeurtenis opnieuw moet zoeken, waar je nu eigenlijk bij hoort. Wat bij jou past en waar je je thuis voelt. Dat doe ik met mijn coachees, maar ook kijk ik zo nu en dan eens goed naar mezelf, waar hoor ik nu bij en passen zij nog bij mij? Als zelfstandig ondernemer mis ik dat gevoel van erbij horen weleens in mijn werk. Je komt en je gaat. Dan vind ik aan de andere kant ook erg fijn, dat ik zelf kan beslissen wanneer ik 'er niet meer bij wil horen'. Maar in deze tijd van Sint en Kerst hoor ik er op veel plekken toch een beetje bij. Een chocoladeletter bij de basisschool, waar ik ouders de Nederlandse taal leer, een knuffel van een vrijwilliger, een lieve kaart van een coachee, een uitnodiging van een opdrachtgever voor een gezellig avondje en een zakje thee van een samenwerkingspartner... En toch zijn het niet de cadeautjes of de activiteiten die ertoe doen. Het zijn de woorden en de toon waarmee er iets gezegd wordt. De woorden waarmee de ander zich kwetsbaar toont, door aan te geven waarom ik belangrijk voor diegene ben. Wat helpt is als je vanuit dezelfde bedoeling denkt. Wat jij belangrijk vindt, vindt de ander ook belangrijk. Dan zul je dus eerst moeten weten wat de ander wil, denkt en voelt. En dat is niet altijd makkelijk. Brene Brown maakte een wereldberoemde Tedtalk en een prachtig boek 'Verlangen naar verbinding' over je kwetsbaar opstellen. En van je hart geen moordkuil maken en waarom dat werkt... een aanrader. Vijf tips om te ontdekken waar je bij wilt horen: 1. Praat over je wensen en verlangens met anderen. 2. Sluit je aan bij een andere groep mensen die iets met jou gemeen heeft. 3. Maak een wandeling, het zorgt voor een betere doorbloeding in je gehele lijf, waar door je beter aanvoelt wat je nodig hebt. 4. Zoek uit wat jouw waarden zijn. Wat vind jij belangrijk in het leven. 5. Lees mijn blog over verandering en herstel als je het gevoel hebt nergens bij te horen. Samen delen we in de regen armbandjes uit, om een winterjas op te halen, op Moria, Lesbos. Een gezamenlijk doel waarbij we 15.000 mensen in 4 dagen hebben gezien en gehoord.
0 Comments
9/12/2019 1 Comment Maak onbekend bemind Ontwikkeling = verandering. Zo... dat is gezegd... Femnomenaal staat voor ontwikkeling, in de breedste zin van het woord. Maar ontwikkelen is helemaal niet zo makkelijk, omdat het gepaard gaat met verandering.
En mensen vinden verandering moeilijk. Dat blijkt uit de vele afhakers bij het stoppen met roken, afvallen, het volgen van een talencursus of andere goede voornemens. Er zijn veel verschillende theorieën over wat nodig is om te kunnen veranderen. Bijvoorbeeld de consistentietheorie. Volgens deze theorie zijn er drie attitudes, namelijk: gedrag, gevoel en verstand. Indien er bij een van de drie attitudes iets verdwijnt of erbij komt, bijvoorbeeld kennis, dan geeft dit vaak een algemene verandering. Natuurlijk is daar ook de theorie van Skinner en Pavlov waarbij het gaat om belonen en straffen om verandering te bewerkstelligen, hierbij speelt de invloed van 'de ander' een grote rol. Een andere invalshoek is de theorie van Maslow, waarbij het draait om het vervullen van basisbehoeften en het daarna pas ruimte kunnen scheppen om jezelf te kunnen ontplooien en veranderen. Nu is mijn ervaring dat het woord 'verandering' op zichzelf al heel veel weerstand opwekt. Tenslotte onbekend maakt onbemind. Evolutionair moet er een echte noodzaak zijn om te veranderen, hierdoor zijn mensen pas (te) laat geneigd tot verandering. Een zeer heftig of speciaal moment zorgt voor verandering, die meteen zo rigoureus is, dat dit vaak een langdurig, soms ook verdrietig, chaotisch of heftig proces kan zijn. En dat, en steeds vaker gelukkig ook daarvoor, is dus vaak het moment waarop mensen bij Femnomenaal komen. Er is een vraag, die vraag is vaak, een vraag naar verandering. Er is ook nog een andere theorie die gaat over verandering, namelijk de herstelondersteunende theorie. De theorie wordt vaak toegepast in de psychiatrie door ervaringsdeskundigen werkzaam in GGZ- instellingen, maar is steeds meer in opkomst in andere sectoren. De herstelondersteunende begeleiding gaat uit van empowerment en bekrachtigt de al aanwezige hulpbronnen. Het komt vaak voor dat mensen als ze niet goed in hun vel zitten, nog harder gaan werken aan hetgeen moeizaam gaat. Terwijl ontplooien op vlakken die al eerder bewezen hebben energie te geven, meer effect heeft, voor meer autonomie zorgt en een gevoel van veiligheid geven. Veiligheid is een voorwaarde voor ontwikkeling en verandering. Terug naar wat helpend is. Wat maakte je op een eerder moment blij? Wat was een euforisch moment en waar lag dit aan? Waar vond je vroeger als kind rust bij? Wat wilde je altijd al eens doen? Tijdens coachingsgesprekken komen vaak zaken aan de orde waaruit blijkt dat de coachee afhankelijk is geworden van een ander. De ander moet iets doen om voor verandering te zorgen.... De ander kan een hulpbron zijn, maar je zult het toch echt zelf moeten doen! Herstelondersteunde begeleiding gaat uit van autonomie. Je kunt het zelf en wat heb jij daar voor nodig? En waar ligt het begin van verandering? Is dat een gitaarcursus, omdat je vroeger altijd plezier beleefde tijdens het maken of luisteren van muziek en kun je daar de verandering die je nodig hebt langzaam uitproberen? Of misschien betrek je een oom of tante bij een moeilijk gesprek in je familie, omdat je met hem of haar altijd zo fijn kon praten, zodat je hulpbronnen vergroot worden. Of je loopt een dagje mee met een goede vriend om eens te kijken wat hem nu zo gelukkig maakt in het werk. Een valkuil is de stappen te groot maken. ER MOET NU IETS GROOTS VERANDEREN.... want anders.. Verandering gaat in kleine stappen en is makkelijker vanuit 'goed voelen'. Vanuit bekend ( veilig) naar onbekend Vanuit stilstaan naar bewegen. Vanuit bewegen naar ontwikkeling. Vanuit ontwikkeling ontstaat verandering.... en wordt onbekend bemind! 29/11/2019 0 Comments LerarentekortEr klopt iets niet aan het lerarentekort.
En ik durf hier te zeggen dat dit niet alleen ligt aan het salaris en de werkdruk. Het onderwijs is in mijn optiek zo ontzettend star als het gaat om flexibel personeelsbeleid en vrijheid voor scholen om hier anders mee om te gaan. Daarmee verliest het vak goede mensen. Dit is wat ik zie in mijn/ de praktijk: 1: Er wordt vastgehouden aan vaste structuren/ oude werkwijzen, waardoor leerkrachten niet kunnen floreren. Leerkrachten moéten zonodig alleskunners zijn. 2: Starters móeten beginnen in de vervangerspool, want dan kunnen ze goed rond kijken wat bij hen past en ervaring op doen?! Starters willen vaak een eigen klas. Meteen doen waar ze voor opgeleid zijn! En niet van hot naar her en van groep naar groep worden gestuurd. Binnen 5 jaar haakt een kwart af. Niet voor het salaris, niet voor de werkdruk. 3. Passend onderwijs voor de leerkracht. Inclusie is in het onderwijs ver te zoeken. Ben je gehandicapt of heb je een ziekte? Helaas! Met 1000 arbeidsongeschikten per jaar staat het onderwijs op nummer 3. Kun je geen hele dagen werken? Helaas! Ben je ouder en daardoor minder mobiel/ flexibel/ digitaal.Helaas! Tijd voor verandering. Tijd om beter te kijken naar de mensen die er nog/al zijn. 17/11/2019 1 Comment Als er nooit meer een morgen zou zijn..En de zon viel in slaap met de maan, heb je enig idee wat het met je zou doen als je nog maar een dag zou bestaan... Een van mijn favoriete nummers. Wat zou je doen, als je niet het geluk hebt om te leven in een vrij land. Om te leven in een land zonder oorlog? Als ik workshops geef over geluk hebben we het vaak over voldoening en verbondenheid. Twee van de zes factoren voor werkgeluk. Werkgeluk is iets wat ook hier op Mytilini (Lesbos) zowel op Kara Tepe als Moria geldt. Zowel tijdens het ontbijt, als in de barbershop, als tijdens de bandjesdistributie is te zien dat resident- volunteers voldoening vinden in wat ze doen. Het leven heeft weer even betekenis door bijvoorbeeld als tolk te fungeren of door je buren van ontbijt te voorzien. De verbondenheid met de rest van de wereld wordt duidelijk gevoeld doordat er elke week een nieuw team vrijwilligers arriveert. Het gevoel van; ze zijn ons niet vergeten.... ik doe er toe. Ik word gezien. Ik ben een mens en ik hoor erbij. Vandaag nemen we afscheid. In een week ben ik gehecht geraakt aan Ali, tolk in Moria; aan Elnas, onderdeel van het breakfastteam; aan Mohamed en zijn vrouw en baby van 6 maanden, die ik elke dag amandelen bracht;aan Emmy, de stoerste en liefste beveilingsbeambte bij de gate; aan mijn mede-teamleden met wie ik lief en leed deelde. Allemaal hebben we iets gemeen. Aandacht voor de ander. Onderdeel zijn van een groter geheel en hiermee verschil maken voor de mensen in de kampen. Mensen waarvoor morgen niet bestaat. Want morgen is voor hen een lege bladzijde. Voor hen bestaat alleen het “NU”. Ik ben een ander mens na deze week. Iemand waarvoor morgen bestaat. Morgen, waarin ik aandacht geef aan de mensen om mij heen. En met Femnomenaal ervoor zorg dat elke klant, cursist en coachee wordt gezien. 16/11/2019 1 Comment We are the world... toch?We are the world... toch?
Gisterenavond werd het mij even teveel. Na een halve dag bandjes uitdelen naast de foodline ( lees, overkapt hok met stalen hekken, alsof het dieren betreft die bij elkaar gedrongen moeten worden voor hun einde komt) ploffen we met zijn allen op een randje in de zon. Hoeveel bandjes hebben we nog? Genoeg voor de volgende ronde mensen die niet thuis zijn. Daarna zoeken we kussens uit in het warehouse, brengen Marjolein en ik haaksetjes bij de vrouwen langs, drinken we “chai” bij het theepunt op Kara Tepe, totdat we een bus zien arriveren. Een bus met mensen van Moria. Je ziet de verbaasde gezichten. Mensen lijken blij?! Want vergeleken bij Moria is Kara Tepe een prachtige plek waar zelfs een heuse kinderdisco wordt georganiseerd. En daar kwamen de vermoeidheid en de emoties bij elkaar..... Terwijl ik met een vol hoofd en vermoeide voeten mee sta te dansen komen de herinneringen van vroeger weer boven, toen ik nog met deze kwetsbare kinderen werkte. Iets wat nu door mijn hersenletsel niet meer lukt, maar wat “ peanuts” lijkt als ik de mensen hier zie. Ik heb plezier, maar dan... klinken de klanken van “We are the world” en we maken een kring met alle kinderen. Ik breek en verlaat de kring. Buiten probeer ik mezelf bij elkaar te rapen, als dat net lijkt te lukken, komt er een meisje van een jaar of 8 naar me toe. Hey lady, what’s wrong.. Ik baal, het laatste dat ik wil, is een kind dat zich ook nog zorgen maakt om mij! Ze pakt me vast bij mij benen en omhelst me en zegt: Your fine now?! Ik raap mezelf bij elkaar en glimlach. “ Yes little lady, nothing wrong just a little tired....”... Als wel naar de auto lopen krijg ik een knuffel van Rita.... morgen weer een dag... 14/11/2019 0 Comments Tenten, modder en flessendoppen...Dag 2 in Moria. We pakken onze route op waar Siska gisterenmiddag gebleven is. Dat betekent voor ons dat we de tenten tússen de ISOboxen gaan bezoeken. Er is één “maar”. Het regent....Ons team is gehuld in blauwe poncho's. We lachen erom. Tot dat we arriveren in het tentengedeelte. Het is glad, nat, vies en koud. De mensen zitten vandaag vooral binnen in de tent. Hello Goodmorning! Can you come out please?? With how many persons do you live here? Are you all at home? En dan een blik in de tent om iedereen een bandje te geven... Vrouwen, kinderen, baby’s, opa’s en oma’s allemaal even blij met een bandje voor een jas. En dan Ali, zonder hem zijn we nergens... zijn geduld is “Femnomenaal”. Ook als mensen achter ons aan blijven lopen en steeds blijven vragen om een bandje blijft Ali vriendelijk in het Farsi vertalen. Echt ongelofelijk knap. We passeren de meest bijzondere bouwwerken, met een echte deur, een luikje als raam, een volle fles als dranger, aan elkaar geknoopte elektriciteitsdraden en flessendoppen als een soort sluitring om een spijker in het zeil vast te zetten. Ik klets wat af tegen de mama’s en kindjes in de tenten. Tegen een groep meiden die ‘t groene bandje niet zo fashionable vinden, we lachen samen, terwijl we het tentzeil omhoog proberen te houden tegen de regen. Ergens op een hoekje controleren we met ons team de administratie. We krijgen koekjes en thee aangeboden..... Chai, my friend? We bedanken vriendelijk, we moeten verder. Nog 500 mensen te gaan. Wat is de wereld toch oneerlijk.... 14/11/2019 2 Comments The WhatssubsThe whatssubs
Groen zijn we vandaag. Neongroen welteverstaan. We staan in een grote kring, het is 10u in de ochtend. Moria wordt wakker en wij spreken elkaar moed in. Wij, ons team 213, vrijwilligers van Movement on te ground, refugee-volunteers en het BWC team gaan een bizar plan uitvoeren. Elke tent, elke isobox, elke persoon buiten op een matje, zo’n 15.000 krijgen een groen bandje, waarmee ze een winterjas kunnen ophalen. Groen,”subs” in Farsi. Ons team waarmee we Moria in gaan bestaat uit Ali uit Afghanistan, Sunday uit Nigeria, Carlijn van BWC en ik. We besluiten ons team een naam te geven. Hey Whatsubs? Dat klinkt goed. We zijn er klaar voor. Porto bij de hand, flyers met de datum van de distributie en natuurlijk de bandjes. Off we Go! Ik ben op alles voorbereid... Bij binnenkomst in Moria valt het me op dat er veel tentjes langs de kant staan. We schudden aan de tentjes. “Hello! Goodmorning, can we talk to you??” Langzaam verschijnen er hoofden achter het tentdoek vandaan. Hoofden van vrouwen, mannen en kinderen. Soms drie per tent, soms acht of meer. Kinderen in de leeftijd van Jesse rennen in het rond. Sommigen zitten apathisch op de grond. Ergens in de hoek ligt een baby te slapen op een kartonnen doos. Maar als ik ergens van onder de indruk ben, is het wel over hoe vriendelijk de mensen zijn. Vriendelijk blijven dat is ons op het hart gedrukt en dat blijkt niet moeilijk te zijn. Na een half uur treffen we een groep Afrikaanse dames. We hebben moeite om ze uit te leggen dat we alleen bandjes uitdelen bij hun eigen huis of tent en alleen aan de mensen die thuis zijn. We geven geen losse bandjes en er worden geen bandjes uitgedeeld aan mensen die “op visite zijn”. Dan ontstaat er een kleine chaos, overal vandaan verschijnen nieuwe dames en heren, de groep wordt te groot en we besluiten Moria tijdelijk te verlaten. Gek genoeg voelde ik me geen moment onveilig, wel ongemakkelijk.. De ochtend komt ten einde nadat we als we via een andere ingang zes isoboxen hebben bezocht, waar 3 families in wonen, beduidend meer als in Kara Tepe. Ik raak zwaar geïrriteerd van het feit dat er lege isoboxen zijn op Kara Tepe en dat ik hier gezinnen tref met zwaar gehandicapte kinderen. Die horen hier niet!! Ik schrijf de nummers op en besluit bij de juiste organisatie aan de bel te trekken. Na de lunch vertrekken we terug naar Kara Tepe. Daar maken we haakpakketjes voor de dames en laat ik Moria even bezinken. Een ander deel van ons team zet de jassenmissie voort... To be continued. 11/11/2019 2 Comments Een dag op Kara TepeHet is 6.00u als de wekker gaat.
Het begint al licht te worden op zee. In het teamhuis nemen we een simpel ontbijt en we vertrekken naar Kara Tepe. Aangekomen zitten de resident- volunteers al klaar. Ze helpen ons na de koffie en wat lekkers met het ontbijt, omdat er toe doen en iets bijdragen erg belangrijk voor hen is. Terwijl we de croissants en de bananen aftellen is er deze ervaren ploeg om ons te helpen. Naast de croissants en de bananen krijgt elk gezin een pot honing. We kloppen op elke deur zeggen de bewoners gedag, tellen eventueel 10 amandelen af voor elke zwangere vrouw en leveren het ontbijt aan de deur af met een bolderkar. Naast het ontbijt is het ook de dag dat de vrachtwagen met winterjassen arriveert. Een deel van het team pakt de winterjassen uit. Het andere deel runt de bikeshop, de beautysalon en de sportles, ik lamineer benodigdheden voor de winterjassendistributie én tel de spullen voor de welkomstpakketten. Er gaan veel mensen met de ferry naar Athene. Dat betekent dat er vanuit Moria nieuwe bewoners zullen arriveren. Er heerst blijdschap en verdriet. En er komen nieuwe bewoners. Nieuwe bewoners die Kara Tepe als een cadeautje zien... want waar zij vandaan komen daar zijn geen woorden voor. 10/11/2019 1 Comment Morgen is het zover..Na een goede rit in de camper en een prima vlucht arriveerden we gisteren op Lesbos. Daar hebben we een nacht in een Airbnb gelogeerd.
Eentje met een heerlijk bed en een prachtig uitzicht. Het weer is fantastisch! De beachclub een paar honderd meter verderop schenkt luxe koffie en ik geniet van een vreemd “vakantiegevoel” terwijl twee van mijn mede-teamleden alvast een shift draaien op het kamp. Alhoewel we het wel een nacht zonder bagage moeten doen, per ongeluk achter gebleven in Athene, gaat het goed met ons. Wat dubbel, wetende dat tientallen kilometers verderop mensen ‘hutjemutje’ bijelkaar zitten in een grote puinhoop. En wij maken ons druk over onze bagage.... die overigens de volgende dag netjes is gearriveerd. Morgen is de dag, we starten met het uitdelen van een simpel ontbijt bestaande uit een croissant en een banaan, om het voor ons de eerste dag nog een beetje makkelijk maken... Morgen is ook de dag dat onze winterjassen arriveren. We gaan de komende week het warehouse klaar maken voor de distributie van 15.000 jassen. Terwijl ik dit typ, kijk ik uit over zee én Turkije op zo’n 5 km afstand. De lampjes branden aan de overkant. De maan schijnt. Tijdens de briefing zojuist is ons verteld, dat het zou kunnen zijn, dat er een boot arriveert. Een boot.... en dan ben ik opeens terug in de werkelijkheid, morgen, morgen is het zover. 7/11/2019 0 Comments 9 dagen zonder mama....Het is natuurlijk geen wereldreis en ik ben ook geen weken weg, maar toch...
Onze zoon is 9 jaar. En hij is net oud genoeg om zich na het zien van het jeugdjournaal te beseffen, dat het op zijn Rotterdams 'geen kattepis' is, wat ik ga doen. Hij maakt zich zorgen, vooral als hij gaat slapen. Of ik wel veilig ben en of ik nog wel terug kom. "Natuurlijk! Alles komt goed",zeg ik hem... De held heeft flessen opgehaald en zijn school heeft winterjassen ingezameld. Maar liever houdt hij zijn mama dichtbij. Ookal vind hij het fijn dat de kindjes op Lesbos zijn mama even mogen lenen, zodat ze plezier met haar hebben, net als hij. Dus schrijf ik 8 kaartjes, om hem op te vrolijken en gerust te stellen. Kaartjes die mijn man Joris met hem open gaat maken en de ondankbare taak heeft om hem gerust te stellen. Mijn man, die mij haalt en brengt richting de camper en op Brussel Airport midden in de nacht. Mijn man, die middagen thuis werkt om onze zoon uit school te halen Mijn man, die samen met onze moeders het toch maar even fikst. Mijn man, die in eerste instantie meteen zei: "Moet je doen! Maar ik vind het wel heftig." Mijn man, die in de aanloop hiernaar toe opeens zei:" Ik had ook wel mee gewild, wat een puinhoop daar." Zonder steun van beide mannen was ik niet gegaan. Maar tijdens het verhaal van Marga Vermeulen op ons benefietdiner wist ik het zeker... Die vrouw die zij helemaal alleen op de veerboot naar het vasteland zette, met een tweeling van 20 maanden en hoogzwanger van de derde, onwetend over de dood van haar man tijdens de vlucht.... Tot op Lesbos.... wordt vervolgd. |
AuteurHier ben ik begonnen met schrijven toen ik voor Because we Carry vrijwilligerswerk ging doen op Lesbos. Het schrijven beviel me goed. Hier vind je dus naast mijn belevenissen op Lesbos ook inspiratie op het gebied van werkgeluk, meedoen in Nederland, loopbaanbegeleiding en andere dingen die mij bezig houden... Archieven
November 2023
|
Deze website is gemaakt door Femnomenaal, coaching, training en advies voor onderwijs en werk.
Gebruik van teksten, foto`s afbeeldingen van deze site graag in overleg, foto`s gemaakt door Jesse Wetzer en Martijn Kalkman!© All rights reserved.
Gedrags- en privacycode en de algemene voorwaarden vind je hier.
Gebruik van teksten, foto`s afbeeldingen van deze site graag in overleg, foto`s gemaakt door Jesse Wetzer en Martijn Kalkman!© All rights reserved.
Gedrags- en privacycode en de algemene voorwaarden vind je hier.