De onvermijdelijke muur

Mijn vorige blog ging, hoe ironisch, over vrijheid en autonomie. Nu zitten we allemaal in een situatie waarbij een bezoek aan de heropende IKEA voelt als autonomie. Eindelijk weer ZELF een kast in elkaar zetten.
Het in de rij staan achter vele medelanders, die dit ook van plan waren, nemen we op de koop toe. 
Laat ik duidelijk zijn. Die rij bij de IKEA, supermarkt en bouwmarkt vermijd ik. Vreselijk. En onnodig.
Mijn kleine zus en mijn moeder werken in de zorg. Ze zien wat daar gebeurt. En dat is geen kattepis. Nog steeds niet. 
Naar de IKEA hoef ik niet. Maar als mens dat altijd in ontwikkeling is, altijd gericht op vooruitgang, op hoe het beter kan, heb ik nu last van het gebrek aan perspectief. Waar gaat het heen? Kortom.... de onvermijdelijke muur kwam op me af.

En dan gaat het weer over autonomie. Kunnen doen wat je zelf graag wilt, op jouw tijd, onze vrijheid wordt behoorlijk ingeperkt. Zeker in een vrij land als Nederland.
Ik voel me ook een flinke zeikerd (op z'n Rotterdams) als ik dit zeg. Want al snel na het inperken van onze vrijheden, kon ik me een ander gevoel nog beter voorstellen.
Het gevoel van nieuwkomer zijn in ons land. Waarom? De overeenkomsten zijn eng. Het gebrek aan toekomstperspectief bijvoorbeeld. Het is echt heel moeilijk om een baan te vinden als vluchteling. Maar ook de invulling die je aan je leven geeft, wordt georganiseerd. Je moet naar school. Op tijden die vrij zijn. Je moet naar trainingen om te integreren. Nu doe je dit natuurlijk allemaal om toekomstperspectief te krijgen. Maar daarnaast zit je thuis. Zonder enig netwerk. Geen ouders die je uit de brand kunnen helpen. Geen vrienden die even bij je komen borrelen. Geen geld om een ZELFbouwpakket te kopen bij IKEA. En al helemaal niet voor een etentje op een terrasje. Geen invulling,  je leven wordt voor je ingevuld. Je moet veerkrachtig zijn. Je moet kansen zien. Je moet óver je situatie heen zien te kijken. Je moet contacten leggen op manieren die je niet gewend bent. Zie hier de gelijkenis. En laten we het maar niet hebben over de situatie in de vluchtelingenkampen. Ook kinderen hebben daar geen perspectief, geen familie, geen spulletjes om in de lockdown mee te spelen, geen school, geen vrijheid.
En dus... besloot ik samen met 300 inzamelaars van Because We Carry, mezelf uit mijn dramaqueentoestand te trekken en rugzakjes te vullen voor de kinderen in Moria. Dat hielp. Even.

Deze crisis vraagt om veerkracht. Als ondernemer vraagt het veel van mij merk ik. Want ik doe nu niet wat ik het beste kan. Interactie offline is toch echt anders dan online. Ook ik leer mijzelf op een andere manier kennen. Ik moet een nieuw evenwicht vinden. En eerlijk, dat vind ik helemaal niet makkelijk. Ik ben een doener. En een onderwijsmens. De cadeautjes die ik samen met Kado&Zo regelde, breng ik graag bij teams en klassen die weer opstarten. Een hart onder de riem!

Maar eerlijk. Die muur zorgt er ook weer voor dat ik voel wat ooit was. Kwetsbare kinderen met een taalachterstand verder helpen. Iets dat ik tegen mijn zin, door de starre werking van het onderwijssysteem, achter mij moest laten na mijn ongeluk. De wens om verschil te maken voor kinderen. Die wens is er nog steeds. 
Ik werkte veel met anderstalige kinderen. Ik haalde 1 april mijn bevoegdheid voor NT2-docent. Die muur zorgt voor veerkracht. Veerkracht om te doen waar mijn onderwijshart van droomt. Kinderen en volwassenen met een taalachterstand begeleiden. Schrijven. Leerkrachten coachen. Mensen begeleiden naar hun ideale baan en de wereld een beetje mooier maken. Daar houd ik me dan aan vast. Als die muur weer in zicht komt....

Kun je ook een portie veerkracht gebruiken?

Lees hier verder:

* 5 tips voor meer veerkracht
* Bouwen naar meer veerkracht 

Of schrijf je in voor DE webinar werkgeluk in crisistijd op 7 mei! 

Meer lezen van Femnomenaal? Schrijf je in  voor de nieuwsbrief.