What's left unsaid, says it all..

Foto: Deense oostkust

Spreken is zilver, zwijgen is goud; is een oud Nederlands spreekwoord. Want is zwijgen wel écht goud?
Eerlijk is eerlijk, een slechte luisteraar of een overmatige prater, daar word ik niet blij van.
Maar of ik blij word van zwijgende mensen is een tweede of nog erger als ik zelf met mijn mond vol tanden sta.

Donderdagochtend 9 uur, ik wandel in het zonnetje door een Deense badplaats op zoek naar wat lekkere broodjes voor het ontbijt. Terwijl ik met mijn broodjes bij de kassa sta, probeer ik het Deens van andere klanten voor mij te volgen. Mijn talenknobbel gaat niet aan. Het lukt mij niet om er ook maar een beetje chocola van te maken.
Ik probeer een 'hey' ( Hallo) en een 'tak' (Bedankt) en dat was het. Maar eigenlijk wil ik de caissière vragen of er veel toeristen zijn dit jaar of ze ook bruine broodjes hebben en of ik een tasje mag, in het Deens...
Maar dat lukt mij na een week Denemarken echt niet. Ik baal en ik denk op de terugweg na over wat niet kunnen spreken met mij doet.

Tijdens trainingen die ik geef over taal en taalverwerving, hebben we het vaak over spreekvaardigheid.
Je bent kwetsbaar als je spreekt. Veel mensen die spreken voor een groep eng vinden, zullen dit herkennen.
Spreken in een groep met nieuwe mensen is al spannend en spreken in een andere taal al helemaal, dus kun je maar beter zwijgen? Is zwijgen dan toch goud? Wellicht, als dat de bedoeling is.

Maar als je niet kúnt zeggen wat je wilt, jezelf niet verstaanbaar kunt maken, dan is de wereld verrekte lastig.
Meestal lukt nieuwkomers om de basale zaken te leren, vooral door dat ze ondergedompeld worden in de Nederlandse taal, althans dat is de bedoeling.
Maar als je een paar maanden verder bent dan wil je graag "nuance" aanbrengen in je gesprekken. Je wilt je gevoelens beschrijven, je wilt typische dingen uit je thuisland delen met de ander, je  wilt zeggen wat je nodig hebt.
En als je dan zwijgt, dan zeg je heel veel, niet. Alles om echt contact te hebben met de ander. De diepte in te gaan en je verbonden te voelen. Dat zeg je dan niet.
Want wat niet gezegd wordt, is vaak belangrijk. Zoals moedertaalsprekers moeite hebben zaken te benoemen, als het voor hen te emotioneel wordt, te beladen is, moeilijk is om te bespreken of je een ander niet wilt kwetsen. 
What's left unsaid, says it all. 

Wat helpt? 

1: Heb geduld!! Spreken is moeilijker, dan luisteren.
2: Spreek geen Engels met een anderstalige.
3. Spreek langzaam, laat stiltes vallen.
4. Gebruik makkelijkere woorden als de ander zegt je niet te begrijpen.
5. Vertel iets over jezelf en over je eigen onzekerheden.
6. Bij spreken voor een groep; kijk over de groep heen.
7. Gebruik steekwoorden bij het spreken, geen volledige teksten.
8. Weet je niet hoe je het iemand moet zeggen? Schrijf het dan.
9. Stel je kwetsbaar op, zeg gewoon dat je het moeilijk of spannend vindt.
​10. Maak van je hart geen moordkuil!


Zo wordt zwijgen zilver en spreken goud!