Het (on)gemak van leren

Er is echt niets mis met doen wat je altijd deed. Heerlijk. 
Hetzelfde restaurantje, dezelfde vrienden, dezelfde sportvereniging, kortom een bubbel waarin je jezelf kunt zijn. Daar waar je niet na hoeft te denken over wat je zegt en doet. Waar de dingen die je doet vanzelfsprekend zijn. Makkelijk. Comfortabel. Als een bank met heerlijke zachte kussens, waar je nooit meer uit komt. Waar je lui wordt, luier en nog luier. Waar je heerlijk in slaap valt en droomt over alle dingen die je ooit nog zou willen doen.

Ik ben kampioen oncomfortabele situaties opzoeken. Van netwerkborrels met grijze oude mannen in pak tot presenteren voor een volle zaal onbekenden. Paragliden van 1800m hoogte of een gelukswandeling met stoere mannen uit de bouw. Bijna altijd denk ik in dit soort situaties; wat dacht ik? Waarom? Ga gewoon thuis zitten met een kopje thee! Maar daarna... dat moment van euforie, dat geluksgevoel als het dan 'gelukt' is, dat maakt alles goed. Dat maakt dat ik het toch wéér doe!

Wanneer leer je en wanneer is gezonde spanning, niet gezond meer? Hoe werkt dat nu eigenlijk? 
Vanuit de didactiek en pedagogiek weten we, dat leren vaak alleen goed lukt als er een veilige, vertrouwde maar inspirerende omgeving is, waarbij nieuwsgierigheid wordt aangemoedigd. Daarnaast is het van belang dat de lerende persoon zonder (onverwerkte) emotionele bagage naar de leerstof kan kijken. De leerzone.
Je voelt je energiek en enthousiast als je zo`n activiteit onderneemt.
Zodra plankenkoorts, zweetaanvallen en hartkloppingen om de hoek komen kijken, ben je eigenlijk een stap te ver. De paniekzone. Je voelt je vermoeid en uitgeblust na deze activiteit. 
Regelmatig zie ik mensen in mijn praktijk op zoek naar werkgeluk die óf te comfortabel zijn geworden in hun werk óf continu in de paniekzone zitten. Mensen die peentjes zweten bij een presentatie of bij een beoordelingsgesprek. Die steeds onder druk staan. Of mensen die verveeld zijn zonder dat ze het door hebben. Met hen kijk ik naar de leerzone. Waar liggen interesses en competenties en waar kunnen ze nog leren. Leren zonder paniek met kleine stapjes over je comfortabele grens.

Bron: www.platformmindset.nl 

Die wens om altijd in de leerzone te zijn, maakt dat ik regelmatig nieuwe dingen op zoek. Het liefst buiten mijn comfortzone. 
Die wens zorgde ervoor dat ik een sessie deed bij Christel, met het krachtstenenspel. En nu moet je weten, ik hou niet van onverklaarbare zaken, ik heb niets met edelstenen en ik ben ook niet spiritueel.
Maar alles kun je leren. Voor mij is het belangrijk dat ik, mensen en wat hen beweegt beter begrijp. Vooral mensen die zich bezighouden met werkzaamheden die voor mij onbekend zijn. 
Ik gaf mij over aan het onbekende om mijn goede collega en vriendin Christel beter te begrijpen. Om haar passie voor deze manier van werken te kunnen volgen. 
Tijdens de sessie raakte ik geëmotioneerd, ik voelde mij op mijn gemak én uitgedaagd tegelijk. Gevoelens een plek geven in plaats van steeds met je gedachten in de weer zijn.
Ik leerde dat wat niet mijn manier is, ook een manier is. Als je open staat voor leren, kunnen er mooie bijzondere dingen gebeuren! 

Ook uit je comfortzone? Meer weten? www.christellubse.nl