Het overvalt me af en toe. Het gevoel van erbij horen. 
Afgelopen woensdag kwamen we bij elkaar team Karatepe213, na onze vrijwilligersreis naar de vluchtelingenkampen op Lesbos. Elkaar even in de ogen kijken en ervaringen over onze thuiskomst uitwisselen.
Ook op Lesbos zag ik wat erbij horen voor de vrijwilligers wonend op het kamp betekende. Samen vormden ze een hechte groep. Ook Ali, een verstandelijk en lichamelijk gehandicapte jongen, hoorde erbij. Als hij er een dag niet bij was om mee te helpen het ontbijt rond te brengen, werd hij liefdevol uit bed getrommeld door een van de vrijwilligers, waarna hij vervolgens een soort heldenwelkom kreeg van de groep. ALLLLIIIIIIIIIIIIIII!!! Gevolgd door een High Five.
Ik zag niet alleen wat erbij horen voor hen betekende, ik voelde het ook. Samen staan we sterk.
En zo voelde ik mij woensdag ook weer. Een gevoel van veiligheid, van 'hier kan ik zeggen wat ik denk, hier is het gewoon goed', een gevoel van voldoening en verbondenheid.
Dat gevoel van erbij horen is uniek en het maakt dat mensen samen bergen kunnen verzetten.

Deze week ging er een filmpje viraal. Een Syrisch koor bedankt Nederland met een clip "Mag ik dan bij jou'.
Zij raakten het ultieme gevoel van ergens bij horen. 
Een gezamenlijk doel, een gevoel van ertoe doen, het gevoel van samen het verschil maken.
De kijker was unaniem geroerd. Ik ben gevoelsmens en schaam mij niet voor mijn tranen, dus huilde ik het hele filmpje. Het ligt er na Lesbos behoorlijk bovenop;).
Maar dat gevoel van erbij horen wil iedereen. Zo'n basaal gevoel van je ergens thuis voelen, dat gun ik iedereen.
Leren aanvoelen wat bij je past, als je na een heftige gebeurtenis opnieuw moet zoeken, waar je nu eigenlijk bij hoort. Wat bij jou past en waar je je thuis voelt.
Dat doe ik met mijn coachees, maar ook kijk ik zo nu en dan eens goed naar mezelf, waar hoor ik nu bij en passen zij nog bij mij? 

Als zelfstandig ondernemer mis ik dat gevoel van erbij horen weleens in mijn werk.
Je komt en je gaat. Dan vind ik aan de andere kant ook erg fijn, dat ik zelf kan beslissen wanneer ik 'er niet meer bij wil horen'.
Maar in deze tijd van Sint en Kerst hoor ik er op veel plekken toch een beetje bij. Een chocoladeletter bij de basisschool, waar ik ouders de Nederlandse taal leer, een knuffel van een vrijwilliger, een lieve kaart van een coachee, een uitnodiging van een opdrachtgever voor een gezellig avondje en een zakje thee van een samenwerkingspartner...
En toch zijn het niet de cadeautjes of de activiteiten die ertoe doen.  Het zijn de woorden en de toon waarmee er iets gezegd wordt. De woorden waarmee de ander zich kwetsbaar toont, door aan te geven waarom ik belangrijk voor diegene ben.
Wat helpt is als je vanuit dezelfde bedoeling denkt. Wat jij belangrijk vindt, vindt de ander ook belangrijk.
Dan zul je dus eerst moeten weten wat de ander wil, denkt en voelt. En dat is niet altijd makkelijk.

Brene Brown maakte een wereldberoemde Tedtalk en een prachtig boek 'Verlangen naar verbinding' over je kwetsbaar opstellen. En van je hart geen moordkuil maken en waarom dat werkt... een aanrader.

Vijf tips om te ontdekken waar je bij wilt horen:

1. Praat over je wensen en verlangens met anderen.
2. Sluit je aan bij een andere groep mensen die iets met jou gemeen heeft.
3. Maak een wandeling, het zorgt voor een betere doorbloeding in je gehele lijf, waar door je beter aanvoelt wat je nodig hebt.
4. Zoek uit wat jouw waarden zijn. Wat vind jij belangrijk in het leven.
5. Lees mijn blog over verandering en herstel als je het gevoel hebt nergens bij te horen.

Samen delen we in de regen armbandjes uit, om een winterjas op te halen, op Moria, Lesbos. Een gezamenlijk doel waarbij we 15.000 mensen in 4 dagen hebben gezien en gehoord.

 Ontwikkeling = verandering. Zo... dat is gezegd... Femnomenaal staat voor ontwikkeling, in de breedste zin van het woord. Maar ontwikkelen is helemaal niet zo makkelijk, omdat het gepaard gaat met verandering.
En mensen vinden verandering moeilijk. Dat blijkt uit de vele afhakers bij het stoppen met roken, afvallen, het volgen van een talencursus of andere goede voornemens.

Er zijn veel verschillende theorieën over wat nodig is om te kunnen veranderen. 
Bijvoorbeeld de consistentietheorie. Volgens deze theorie zijn er drie attitudes, namelijk: gedrag, gevoel en verstand. Indien er bij een van de drie attitudes iets verdwijnt of erbij komt, bijvoorbeeld kennis, dan geeft dit vaak een algemene verandering.
Natuurlijk is daar ook de theorie van Skinner en Pavlov waarbij het gaat om belonen en straffen om verandering te bewerkstelligen, hierbij speelt de invloed van 'de ander' een grote rol.
Een andere invalshoek is de theorie van Maslow, waarbij het draait om het vervullen van basisbehoeften en het daarna pas ruimte kunnen scheppen om jezelf te kunnen ontplooien en veranderen.

Nu is mijn ervaring dat het woord 'verandering' op zichzelf al heel veel weerstand opwekt. Tenslotte onbekend maakt onbemind. Evolutionair moet er een echte noodzaak zijn om te veranderen, hierdoor zijn mensen pas (te) laat geneigd tot verandering. Een zeer heftig of speciaal moment zorgt voor verandering, die meteen zo rigoureus is, dat dit vaak een langdurig, soms ook verdrietig, chaotisch of heftig proces kan zijn. 
En dat, en steeds vaker gelukkig ook daarvoor, is dus vaak het moment waarop mensen bij Femnomenaal komen.
Er is een vraag, die vraag is vaak, een vraag naar verandering.

Er is ook nog een andere theorie die gaat over verandering, namelijk de herstelondersteunende theorie.
De theorie wordt vaak toegepast in de psychiatrie door ervaringsdeskundigen werkzaam in GGZ- instellingen, maar is steeds meer in opkomst in andere sectoren.
De herstelondersteunende begeleiding gaat uit van empowerment en bekrachtigt de al aanwezige hulpbronnen. 
Het komt vaak voor dat mensen als ze niet goed in hun vel zitten, nog harder gaan werken aan hetgeen moeizaam gaat. Terwijl ontplooien op vlakken die al eerder bewezen hebben energie te geven, meer effect heeft, voor meer autonomie zorgt en een gevoel van veiligheid geven. Veiligheid is een voorwaarde voor ontwikkeling en verandering.
Terug naar wat helpend is. Wat maakte je op een eerder moment blij? Wat was een euforisch moment en waar lag dit aan? Waar vond je vroeger als kind rust bij? Wat wilde je altijd al eens doen?
Tijdens coachingsgesprekken komen vaak zaken aan de orde waaruit blijkt dat de coachee afhankelijk is geworden van een ander. De ander moet iets doen om voor verandering te zorgen....  De ander kan een hulpbron zijn, maar je zult het toch echt zelf moeten doen!
Herstelondersteunde begeleiding gaat uit van autonomie. Je kunt het zelf en wat heb jij daar voor nodig? En waar ligt het begin van verandering? 
Is dat een gitaarcursus, omdat je vroeger altijd plezier beleefde tijdens het maken of luisteren van muziek en kun je daar de verandering die je nodig hebt langzaam uitproberen? Of misschien betrek  je een oom of tante bij een moeilijk gesprek in je familie, omdat je met hem of haar altijd zo fijn kon praten, zodat je hulpbronnen vergroot worden. 
Of je loopt een dagje mee met een goede vriend om eens te kijken wat hem nu zo gelukkig maakt in het werk.
Een valkuil is de stappen te groot maken. ER MOET NU IETS GROOTS VERANDEREN.... want anders..
Verandering gaat in kleine stappen en is makkelijker vanuit 'goed voelen'. Vanuit bekend ( veilig) naar onbekend  Vanuit stilstaan naar bewegen. Vanuit bewegen naar ontwikkeling.
Vanuit ontwikkeling ontstaat verandering.... en wordt onbekend bemind!