Er klopt iets niet aan het lerarentekort.
En ik durf hier te zeggen dat dit niet alleen ligt aan het salaris en de werkdruk.
Het onderwijs is in mijn optiek zo ontzettend star als het gaat om flexibel personeelsbeleid en vrijheid voor scholen om hier anders mee om te gaan.
Daarmee verliest het vak goede mensen.
Dit is wat ik zie in mijn/ de praktijk:

1: Er wordt vastgehouden aan vaste structuren/ oude werkwijzen, waardoor leerkrachten niet kunnen floreren. Leerkrachten moéten zonodig alleskunners zijn.

2: Starters móeten beginnen in de vervangerspool, want dan kunnen ze goed rond kijken wat bij hen past en ervaring op doen?! Starters willen vaak een eigen klas. Meteen doen waar ze voor opgeleid zijn! En niet van hot naar her en van groep naar groep worden gestuurd. Binnen 5 jaar haakt een kwart af. Niet voor het salaris, niet voor de werkdruk.

3. Passend onderwijs voor de leerkracht. Inclusie is in het onderwijs ver te zoeken.
Ben je gehandicapt of heb je een ziekte? Helaas! Met 1000 arbeidsongeschikten per jaar staat het onderwijs op nummer 3.
Kun je geen hele dagen werken?
Helaas!
Ben je ouder en daardoor minder mobiel/ flexibel/ digitaal.Helaas!

Tijd voor verandering. Tijd om beter te kijken naar de mensen die er nog/al zijn.​

Het is 6.00u als de wekker gaat.
Het begint al licht te worden op zee.
In het teamhuis nemen we een simpel ontbijt en we vertrekken naar Kara Tepe.
Aangekomen zitten de resident- volunteers al klaar.
Ze helpen ons na de koffie en wat lekkers met het ontbijt, omdat er toe doen en iets bijdragen erg belangrijk voor hen is.
Terwijl we de croissants en de bananen aftellen is er deze ervaren ploeg om ons te helpen.
Naast de croissants en de bananen krijgt elk gezin een pot honing.
We kloppen op elke deur zeggen de bewoners gedag, tellen eventueel 10 amandelen af voor elke zwangere vrouw en leveren het ontbijt aan de deur af met een bolderkar.
Naast het ontbijt is het ook de dag dat de vrachtwagen met winterjassen arriveert. Een deel van het team pakt de winterjassen uit. Het andere deel runt de bikeshop, de beautysalon en de sportles, ik lamineer benodigdheden voor de winterjassendistributie én tel de spullen voor de welkomstpakketten.
Er gaan veel mensen met de ferry naar Athene. Dat betekent dat er vanuit Moria nieuwe bewoners zullen arriveren. Er heerst blijdschap en verdriet. En er komen nieuwe bewoners.
Nieuwe bewoners die Kara Tepe als een cadeautje zien... want waar zij vandaan komen daar zijn geen woorden voor.

Na een goede rit in de camper en een prima vlucht arriveerden we gisteren op Lesbos. Daar hebben we een nacht in een Airbnb gelogeerd.
Eentje met een heerlijk bed en een prachtig uitzicht. Het weer is fantastisch! De beachclub een paar honderd meter verderop schenkt luxe koffie en ik geniet van een vreemd “vakantiegevoel” terwijl twee van mijn mede-teamleden alvast een shift draaien op het kamp.
Alhoewel we het wel een nacht zonder bagage moeten doen, per ongeluk achter gebleven in Athene, gaat het goed met ons.
Wat dubbel, wetende dat tientallen kilometers verderop mensen ‘hutjemutje’ bijelkaar zitten in een grote puinhoop. En wij maken ons druk over onze bagage.... die overigens de volgende dag netjes is gearriveerd.
Morgen is de dag, we starten met het uitdelen van een simpel ontbijt bestaande uit een croissant en een banaan, om het voor ons de eerste dag nog een beetje makkelijk maken...
Morgen is ook de dag dat onze winterjassen arriveren. We gaan de komende week het warehouse klaar maken voor de distributie van 15.000 jassen.
Terwijl ik dit typ, kijk ik uit over zee én Turkije op zo’n 5 km afstand. De lampjes branden aan de overkant. De maan schijnt.
Tijdens de briefing zojuist is ons verteld, dat het zou kunnen zijn, dat er een boot arriveert.
Een boot.... en dan ben ik opeens terug in de werkelijkheid, morgen, morgen is het zover.

Het is natuurlijk geen wereldreis en ik ben ook geen weken weg, maar toch...
Onze zoon is 9 jaar. En hij is net oud genoeg om zich na het zien van het jeugdjournaal te beseffen, dat het op zijn Rotterdams 'geen kattepis' is, wat ik ga doen.
Hij maakt zich zorgen, vooral als hij gaat slapen.
Of ik wel veilig ben en of ik nog wel terug kom. "Natuurlijk! Alles komt goed",zeg ik hem...

De held heeft flessen opgehaald en zijn school heeft winterjassen ingezameld. Maar liever houdt hij zijn mama dichtbij. Ookal vind hij het fijn dat de kindjes op Lesbos zijn mama even mogen lenen, zodat ze plezier met haar hebben, net als hij.
Dus schrijf ik 8 kaartjes, om hem op te vrolijken en gerust te stellen.
Kaartjes die mijn man Joris met hem open gaat maken en de ondankbare taak heeft om hem gerust te stellen.
Mijn man, die mij haalt en brengt richting de camper en op Brussel Airport midden in de nacht.
Mijn man, die middagen thuis werkt om onze zoon uit school te halen
Mijn  man, die samen met onze moeders het toch maar even fikst.
Mijn man, die in eerste instantie meteen zei: "Moet je doen! Maar ik vind het wel heftig."
Mijn man, die in de aanloop hiernaar toe opeens zei:" Ik had ook wel mee gewild, wat een puinhoop daar."
Zonder steun van beide mannen was ik niet gegaan.
Maar tijdens het verhaal van Marga Vermeulen op ons benefietdiner wist ik het zeker...
Die vrouw die zij helemaal alleen op de veerboot naar het vasteland zette, met een tweeling van 20 maanden en hoogzwanger van de derde, onwetend over de dood van haar man tijdens de vlucht....

Tot op Lesbos.... wordt vervolgd.
​

Naast dat hulp bieden voorop staat en ik alles zal doen wat in mijn macht ligt om er in deze week alles uit te halen wat erin zit…. ben ik er nog niet.
We reizen, omdat het laagseizoen is en we de kosten zo laag mogelijk wilden houden, nogal met een omweg.
Samen stappen we in Mierlo in de camper van Marjolein en rijden naar Brussel. Om vanuit daar naar Athene door te vliegen naar Lesbos. Op eigen kosten, laat dat duidelijk zijn en zonder extra bagage, want dat krijgen we op Lesbos niet vervoerd in die kleine huurautootjes.
Dus vliegen we met een koffer van 20kg....voor twee personen. In die koffer willen we stiekem ook echt andere dingen in stoppen dan alleen het hoognodige.
Zo wil ik natuurlijk mijn hele lading aan juffenspullen meenemen en daar steekt mijn medekofferhouder dan uiteraard een stokje voor!
Dus is het heen en weer appen met wat er wel in de koffer past en wat niet meer.
De dekbedden die we ook meenemen lijken niet praktisch en toch nemen we die het liefst mee. De vrouwen van de Sewing Cirkel op Kara Tepe, maken er dan zelf iets moois van met de geschonken naaimachines.
Het Disney-tekenboekje dat past nog wel, zo kan ik de kinderen leren om Donald of Katrien te tekenen.
Verder past een nagellaksetje er ook nog wel in en wat spelletjes.
Waar normaal de föhn en de oogschaduw echt mee moeten, lijkt alles wat ik meeneem voor mezelf minder belangrijk. En dus HOP dat vest voor in de avond aan de kant, dat moet echt plaats maken voor een zak met vouwballonnen.....
En nu maar hopen dat onze reis een beetje lekker verloopt, maar ook dan alles in perspectief, het is tenslotte geen rubberbootje.
​

​                                                                                                                  Bron: Flow Magazine