Met angst en beven?

Zaterdag was het zover, mijn verjaardagscadeau mocht uitgepakt worden. Ik werd 40 dit jaar!
Zoals onze zoon zong "Ja, ja ze leeft nog, ja, ja ze leeft nog in de gloria". Met vieren dat je leeft, is niets mis!

Benodigdheden voor dit jubileumfeestje?
Een busje met aanhanger, een grote plastic tas, een mandje en een gasbrander.
Eerder vloog ik alleen in de lucht... (zoals velen van jullie weten is dat het punt, waarop Femnomenaal ontstond, vandaar het logo). Nu vloog ik met mijn gezin in een luchtballon!
"Spannend, dat zou ik niet durven", reageerden vrienden, familie en collega`s.
Bang dat de bodem eruit zou vallen, de ballon in de bomen terecht zou komen of de branders spontaan zouden ontploffen óf gewoon hoogtevrees.

Angst is vaak irreëel. Spinnen in Nederland bijten niet, clowns zijn meestal grappig en bij de meeste presentaties weten de mensen in de zaal minder dan jij over het onderwerp, anders zaten ze er niet.
En toch zijn sommige situaties natuurlijk best risicovol en dus is de angst reëel. Onder water loop je meer risico dan boven water, in de auto meer dan in een vliegtuig en op de ski's meer dan op een slee.
Kortom... angst is er met een reden; om je te beschermen.

Nu heb ik geen vliegangst of hoogtevrees... dat feestje daar boven werd dus ook prachtig... 
En toch zat heel even de angst in mijn lijf. Angst van vroeger. Angst voor collega`s.
Het park waar de luchtballon zou opstijgen, was het park vlakbij de school, waar ik de eerste twee jaar van mijn onderwijscarrière in Eindhoven werkte. Een groentje, een Rotterdamse in het Brabantse... maar wat daar gebeurde, lag niet aan mij. Dat weet ik nu, 20 jaar later.

Er heerste een angstcultuur. Collega`s werden ten overstaande van het hele team voor gek gezet, terecht gewezen of afgewezen. Als je het anders deed, niet mee wilde of kon doen in de geldende werkcultuur, dan werd je genegeerd. Stagiaires zaten in het kopieerhok, want er was 'geen plek' in de teamkamer. Materialen voor in de klas zaten achter slot en grendel, want "de kosten moesten gemanaged worden". Toonde je enige emotie of onzekerheid, dan hoorde je niet thuis in het vak. 
Pesten op het werk, zo zou je het nu noemen. De middengroep bleef stil, helaas. De gepeste collega`s gingen weg of verhardden. Zowel de onderwijsinspecteur als de HR-managers grepen niet in, want zo was de gedachte, de resultaten waren toch goed?

Uiteindelijk heb ik voor mijzelf gekozen en ben ik gegaan. Nu twintig jaar later, voelde ik bij het zien van het gebouw en het park, even die angst van toen...
En gelijk daarna, de trots om wie ik geworden ben. Juist door deze situatie voel ik feilloos aan hoe de sfeer in de organisatie is. Wie er gezien wordt, wie niet en waarom. Wie beter kan gaan en wie voor zichzelf moet kiezen. Waar macht corrumpeert. 

Want angst zorgt voor verstijven en het vraagt moed om hier tegen in verzet te komen.
Dus voor alle moedige medewerkers, maak het bespreekbaar, schreeuw het van de daken en kies voor jezelf.
Angst is in dit geval een goede raadgever...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Tips:

* Neem contact op met je bedrijfsarts ( dit mag sinds kort ook zonder overleg met je leidinggevende)
* Bel de intern/extern vertrouwenspersoon
* Neem de preventiemedewerker in vertrouwen
* Deel je ervaringen met familie en vrienden dat kan opluchten



​