9 dagen zonder mama....

Het is natuurlijk geen wereldreis en ik ben ook geen weken weg, maar toch...
Onze zoon is 9 jaar. En hij is net oud genoeg om zich na het zien van het jeugdjournaal te beseffen, dat het op zijn Rotterdams 'geen kattepis' is, wat ik ga doen.
Hij maakt zich zorgen, vooral als hij gaat slapen.
Of ik wel veilig ben en of ik nog wel terug kom. "Natuurlijk! Alles komt goed",zeg ik hem...

De held heeft flessen opgehaald en zijn school heeft winterjassen ingezameld. Maar liever houdt hij zijn mama dichtbij. Ookal vind hij het fijn dat de kindjes op Lesbos zijn mama even mogen lenen, zodat ze plezier met haar hebben, net als hij.
Dus schrijf ik 8 kaartjes, om hem op te vrolijken en gerust te stellen.
Kaartjes die mijn man Joris met hem open gaat maken en de ondankbare taak heeft om hem gerust te stellen.
Mijn man, die mij haalt en brengt richting de camper en op Brussel Airport midden in de nacht.
Mijn man, die middagen thuis werkt om onze zoon uit school te halen
Mijn  man, die samen met onze moeders het toch maar even fikst.
Mijn man, die in eerste instantie meteen zei: "Moet je doen! Maar ik vind het wel heftig."
Mijn man, die in de aanloop hiernaar toe opeens zei:" Ik had ook wel mee gewild, wat een puinhoop daar."
Zonder steun van beide mannen was ik niet gegaan.
Maar tijdens het verhaal van Marga Vermeulen op ons benefietdiner wist ik het zeker...
Die vrouw die zij helemaal alleen op de veerboot naar het vasteland zette, met een tweeling van 20 maanden en hoogzwanger van de derde, onwetend over de dood van haar man tijdens de vlucht....

Tot op Lesbos.... wordt vervolgd.
​