Lekker liggen?

​Snel sta ik op, de vrouw achter me staat te gillen naar haar collega. Ik sus haar. Alles is ok! Ik lag gewoon even te rusten! Het spijt me, ik wilde je niet laten schrikken.
Ik snap het wel; wie gaat er nou onder de tafel van een congrescentrum liggen slapen? Ik... bij gebrek aan iets beters.
Laten we zeggen, nu kan ik erom lachen en zij vast ook....

Niks doen, lammen, chillen, alleen wandelen, hangen, bidden, mediteren....of doseren?
Er zit een taboe op de stilte. Gewoon even niets.
Druk zijn is hip, doorrennen nog hipper en dan heb ik het nog niet eens over feestjes, teamborrels, uitjes en seminars die hele dagen moeten duren. Waarom?

Ik schaam mij soms voor het zoeken naar de stilte, vooral op de werkplek.
De stilte is daar ver te zoeken, ik werk met mensen. Veel mensen. Leuke mensen, maar ook vermoeiende mensen 😉 .
Het gaat steeds beter, maar ik moet de neiging onderdrukken om gewoon door te gaan, zoals 'anderen' dat doen.
Na een ongeluk is het een noodzaak dat ik de stilte op zoek. Ik moét rusten, anders komt 'de man met de hamer' en doe ik dagen niets anders dan paracetamol slikken en stil in een hoekje zitten.
Mijn rustmomenten zijn vaak ongemakkelijk, want niet overal hebben ze een ruimte met een matje, stoel of bankje, zoals hier bij Summa & Bedrijf bij Summa College; gemaakt om te rusten, te bidden of te kolven.
Zo lag ik al eens achter een theaterdoek, in een oude toiletruimte en in het kantoor van de directie of in mijn auto, met enige gêne natuurlijk... dat wel.
Dus bij deze een pleidooi om tijd en ruimte voor stilte en rust te normaliseren en bespreekbaar te maken, dat je ook een 'prima' collega bent als je even een momentje voor jezelf nodig hebt.
Het maakt mensen leuker, relaxter, meer ontspannen en creatiever. En bovenal maakt het de werkplek inclusiever