The Whatssubs

The whatssubs


Groen zijn we vandaag. Neongroen welteverstaan.
We staan in een grote kring, het is 10u in de ochtend.
Moria wordt wakker en wij spreken elkaar moed in. Wij, ons team 213, vrijwilligers van Movement on te ground, refugee-volunteers en het BWC team gaan een bizar plan uitvoeren. Elke tent, elke isobox, elke persoon buiten op een matje, zo’n 15.000 krijgen een groen bandje, waarmee ze een winterjas kunnen ophalen.
Groen,”subs” in Farsi. Ons team waarmee we Moria in gaan bestaat uit Ali uit Afghanistan, Sunday uit Nigeria, Carlijn van BWC en ik.
We besluiten ons team een naam te geven. Hey Whatsubs? Dat klinkt goed.
We zijn er klaar voor. Porto bij de hand, flyers met de datum van de distributie en natuurlijk de bandjes.
Off we Go!
Ik ben op alles voorbereid...
Bij binnenkomst in Moria valt het me op dat er veel tentjes langs de kant staan. We schudden aan de tentjes.
“Hello! Goodmorning, can we talk to you??”
Langzaam verschijnen er hoofden achter het tentdoek vandaan. Hoofden van vrouwen, mannen en kinderen. Soms drie per tent, soms acht of meer.
Kinderen in de leeftijd van Jesse rennen in het rond. Sommigen zitten apathisch op de grond. Ergens in de hoek ligt een baby te slapen op een kartonnen doos.
Maar als ik ergens van onder de indruk ben, is het wel over hoe vriendelijk de mensen zijn.
Vriendelijk blijven dat is ons op het hart gedrukt en dat blijkt niet moeilijk te zijn.
Na een half uur treffen we een groep Afrikaanse dames. We hebben moeite om ze uit te leggen dat we alleen bandjes uitdelen bij hun eigen huis of tent en alleen aan de mensen die thuis zijn. We geven geen losse bandjes en er worden geen bandjes uitgedeeld aan mensen die “op visite zijn”.
Dan ontstaat er een kleine chaos, overal vandaan verschijnen nieuwe dames en heren, de groep wordt te groot en we besluiten Moria tijdelijk te verlaten. Gek genoeg voelde ik me geen moment onveilig, wel ongemakkelijk..
De ochtend komt ten einde nadat we als we via een andere ingang zes isoboxen hebben bezocht, waar 3 families in wonen, beduidend meer als in Kara Tepe.
Ik raak zwaar geïrriteerd van het feit dat er lege isoboxen zijn op Kara Tepe en dat ik hier gezinnen tref met zwaar gehandicapte kinderen. Die horen hier niet!! Ik schrijf de nummers op en besluit bij de juiste organisatie aan de bel te trekken.
Na de lunch vertrekken we terug naar Kara Tepe. Daar maken we haakpakketjes voor de dames en laat ik Moria even bezinken. Een ander deel van ons team zet de jassenmissie voort... To be continued.