We are the world... toch?

We are the world... toch?

Gisterenavond werd het mij even teveel.
Na een halve dag bandjes uitdelen naast de foodline ( lees, overkapt hok met stalen hekken, alsof het dieren betreft die bij elkaar gedrongen moeten worden voor hun einde komt) ploffen we met zijn allen op een randje in de zon. Hoeveel bandjes hebben we nog? Genoeg voor de volgende ronde mensen die niet thuis zijn.
Daarna zoeken we kussens uit in het warehouse, brengen Marjolein en ik haaksetjes bij de vrouwen langs, drinken we “chai” bij het theepunt op Kara Tepe, totdat we een bus zien arriveren.
Een bus met mensen van Moria. Je ziet de verbaasde gezichten. Mensen lijken blij?! Want vergeleken bij Moria is Kara Tepe een prachtige plek waar zelfs een heuse kinderdisco wordt georganiseerd.
En daar kwamen de vermoeidheid en de emoties bij elkaar.....
Terwijl ik met een vol hoofd en vermoeide voeten mee sta te dansen komen de herinneringen van vroeger weer boven, toen ik nog met deze kwetsbare kinderen werkte. Iets wat nu door mijn hersenletsel niet meer lukt, maar wat “ peanuts” lijkt als ik de mensen hier zie. Ik heb plezier, maar dan... klinken de klanken van “We are the world” en we maken een kring met alle kinderen.
Ik breek en verlaat de kring. Buiten probeer ik mezelf bij elkaar te rapen, als dat net lijkt te lukken, komt er een meisje van een jaar of 8 naar me toe.
Hey lady, what’s wrong.. Ik baal, het laatste dat ik wil, is een kind dat zich ook nog zorgen maakt om mij!
Ze pakt me vast bij mij benen en omhelst me en zegt: Your fine now?!
Ik raap mezelf bij elkaar en glimlach.
“ Yes little lady, nothing wrong just a little tired....”...
Als wel naar de auto lopen krijg ik een knuffel van Rita.... morgen weer een dag...