Femnomenaal
  • Home
  • Werkgeluk
    • Werkgeluk is voor iedereen
    • Geluk kun je zelf maken- wandeling
  • Coaching
    • Coaching bij werkverlies en ziekte
    • Voor leerkrachten/docenten
    • Loopbaanbegeleiding
  • Femnomenaal met taal
    • Links
  • Blog
  • Contact
    • Tarieven
    • Over Femke
    • Gedragscode en privacyverklaring
  • Home
  • Werkgeluk
    • Werkgeluk is voor iedereen
    • Geluk kun je zelf maken- wandeling
  • Coaching
    • Coaching bij werkverlies en ziekte
    • Voor leerkrachten/docenten
    • Loopbaanbegeleiding
  • Femnomenaal met taal
    • Links
  • Blog
  • Contact
    • Tarieven
    • Over Femke
    • Gedragscode en privacyverklaring
Search by typing & pressing enter

YOUR CART







​Wie schrijft, die blijft....

3/2/2020 2 Reacties

OBS De blije kralenplank

Foto
Misschien ken je ze wel.... "OBS De blije kralenplank" ik moet er altijd enorm om lachen, het sarcasme waarmee de makers ouders een spiegel voor houden en leerkrachten keihard laten lachen.
Ik voel me altijd een beetje schizofreen, als ik deze stukjes lees. Als leerkracht moet ik erg keihard om lachen, en als ouder voel ik me altijd een beetje bezwaard.
Want wanneer ben je een zeikerd en wanneer moet je gewoon opkomen voor het recht op goed onderwijs voor je kind.
Ik werd getest. Afgelopen week. De meester van mijn zoon stapt op. Om begrijpelijke redenen vind ik als leerkracht en loopbaanbegeleider. Je moet niet iets doen als dit niet helemaal is waar je hart ligt. Dat kan echt niet in dit beroep. Dan ga je er aan onderdoor.
Om onbegrijpelijke redenen vind ik als ouder. Midden in het jaar. In een groep, die pedagogisch en didactisch om rust vraagt, die vorig jaar ook al een half jaar een vervanger had.
Dusss....stond ik voor mijn gevoel voor een onmogelijke taak. Ga ik er iets van vinden óf wacht ik af en hoop ik op een goed einde. Of vraag ik mijn man om zijn "lekenmening" gewoon over de schutting te gooien.
Ik ging, geëmotioneerd, over de staat van ons onderwijs, maar ook over de situatie waarin onze zoon zich nu bevond.
Het gesprek was al net zo schizofreen als mijn reacties op OBS De blije kralenplank.
Ja, ja ik begrijp het... nee, nee ik weet dat jullie er alles aan doen. Ja, sorry maar als ouder vind ik de gang van zaken echt niet ok. Nee, ik begrijp ook echt dat je er alles aan doet, maar waar vind je ze hè, goede leerkrachten.... Ja, ik probeer er vertrouwen in te hebben, maar vorig jaar was het ook écht niet ok. Nee, ik weet dat jullie toen gekozen hebben voor stabiliteit, beter één leerkracht dan geen. Logisch.

Kortom.. het leverde inspiratie op voor dit blog. Want hoe kun je met ouders de samenwerking aangaan. Hoe communiceer je en zorg je voor rust in de school? Hoe zorg je dat als er 'gedoe' is, dat je dan begrip krijgt van ouders en geen tegenwerking. 
Als adviseur geef ik trainingen over ouderbetrokkenheid en communicatie op dit vlak.
In de 14 jaar basisonderwijs heb ik nooit problemen met ouders gehad, echt niet. Ik werkte in de moeilijkste wijken, waarbij we een mix van de samenleving op school ontvingen. Nooit discussies. Geen onverwachte boze ouders na schooltijd. Echt niet.
Ik vond dat heel normaal. Maar dat is het niet. Ik vraag mij af, waar gaat het mis of waar kan het beter? Want die ouders hebben we hard nodig in een tijd van stakingen en vechten voor het imago van ons beroep!
Ik vroeg het aan ervaren collega`s en ouders om mij heen.

Vijf tips van leerkrachten en ouders voor goede warme contacten op school:

* Vertel het hele verhaal, niet meer en niet minder. Wees eerlijk en zie ouders als partner
* Communiceer op tijd en betrek ouders in de keuze die je maakt, doe het samen.
* Vraag ouders om hulp en maak dan vooral gebruik van hun talenten ( niet iedereen wil leesouder zijn)
* Je zorgt voor het meest kostbare bezit van ouders. Hou dat altijd in je achterhoofd. Ouders willen alleen maar dat het goed gaat met hun kind. En ze willen voelen dat jij dit ook wilt.
* Relatie, relatie, relatie. Ga naar buiten, sta bij de deur van de klas, maak een praatje tijdens de vieringen, vertel iets over jezelf.... echt het levert zoveel op ( ja, ook tijd!)

​
Meer weten? Op 8 april geef ik samen met Johan Siefken een workshop over communicatie met ouders.





    Inschrijven voor een open training op een datum in overleg


    Wat kun je verwachten?
    Van straatcultuur tot intercultureel, communiceren met ouders vraagt iets van jou als professional.
    Maar tenslotte willen we allemaal het beste voor het kind.

    Onderwerpen:
    Basis van ouderparticipatie - internationalisering
    Vergroten van betrokkenheid en welbevinden van het kind
    Bewust worden van vooroordelen
    Het overbruggen van culturele verschillen en overeenkomsten
    Het overbruggen van taalproblematiek
    Do`s en Don`ts
    Gespreksvoering met een ervaren acteur.

    Voor wie?
    Pedagogische medewerkers, leerkrachten, docenten, taalvrijwilligers, studenten

    Waar en wanneer?
    Omgeving Eindhoven, locatie wordt twee weken van te voren gecommuniceerd
    13u -16u

    Kosten? 
    €120 p.p. inclusief koffie, thee, iets lekkers en materialen.
Verzenden
2 Reacties

14/1/2020 0 Reacties

En wat als het mislukt?

Beginnen aan iets nieuws is altijd spannend, want wat als het mislukt. Hoe groter je doel en je inzet hoe moeilijker het is als het 'mis' gaat. Want wat zegt dat over jou? Was je inzet niet hoog genoeg, was je doel eigenlijk onbereikbaar.... wat dácht je eigenlijk? Dan ben je toch gewoon een mislukkeling? En als je dat zelf niet vind, dan is er altijd iemand in je omgeving die je wijst op je misstap. Toch?
Een goede reden om er gewoon niet aan te beginnen, aan iets nieuws. Wat stel je vóór.... 

Eerder schreef ik een blog, over verandering, maar niet over mislukkingen. Die natuurlijk onmisbaar zijn voor een goede blijvende verandering. Geen groei zonder misstappen. Er zijn legio goede voorbeelden. Kijk naar Maarten van der Weijden of naar Beau van Erven- Dorens. Zij maakten een nieuwe stap die met argusogen werd bekeken en mislukte. Maar wat bracht het hen, daarna?
Beau maakte na zijn vertrek bij RTL boulevard, furore met The Rotterdam Project en Five days inside. Maarten stapte nogmaals in het water en flikte het! Zelfs de koning sprak in zijn kersttoespraak over hoe mislukkingen bij het leven horen.
Onze maatschappij houdt van mislukkingen. Kijk maar naar het immer populaire tv- programma 'Ik vertrek'. Het spreken en grappen over de mislukking is makkelijk. Maar diep van binnen heerst er toch een gevoel van respect, voor het feit dat de ander het probeert.

Eerlijk, ik ben er nog steeds geen fan van, van mislukkingen. Zo faalde mijn poging om na mijn auto-ongeluk weer iets met muziek te doen, piano spelen is qua hersenpan nog niet aan mij besteed. Balen! Ik probeer het zeker ooit weer! Máár ik vond, daar achter de piano, mijn zangplezier van lang lang geleden weer terug, toen ik nog een in kinderkoortje zat. Wat een geluk!
Dan het volgende, dat vind ik toch een partij eng, zingen.... Kwetsbaar, dat maakt het me.
En dat is nu precies het probleem, niet alleen van zingen en de valse noten die ik zo nu en dan  zing, maar van alle nieuwe dingen die je zou willen ontdekken of ondernemen, is er een kans dat het mislukt.
En die mislukking VOELT alsof het iets zegt over jou als persoon. Maar het zegt eerder iets over jouw inzet, jouw motivatie, jouw doorzettingsvermogen of jouw geluk. Maar dat gevoel, dat maakt je kwetsbaar. Je moet ergens mee stoppen, opnieuw beginnen of het opgeven. En dat is al moeilijk genoeg, zonder vragen of priemende ogen van anderen. En die 'anderen' zijn die nu daadwerkelijk zo streng? Of bekijk je die ander met jouw eigen ogen? Grote kans dat 'de ander' jou een held vindt, omdat je het hebt geprobeerd!
Dus wat nu te doen? Ga jij dit jaar doen wat je altijd al wilde, ook al ben je bang voor dé mislukking?
Wat kun je dan doen om de stap naar iets spannends kleiner te maken?

* Vertel iemand over je plannen en zeg erbij dat je steun nodig hebt
* Vertel iemand over je onzekerheden over deze plannen
* Wees eerlijk naar jezelf, mislukken mag
* Vraag jezelf af, wat heb je te verliezen. Maar vooral, wat heb je te winnen?
* Ga naar een fuck-up night en hoor andere mensen praten over hun mislukking


Er zijn grote voordelen aan jezelf kwetsbaar opstellen als iets niet gegaan is zoals je had gewild.

* Je bent een inspiratie voor anderen om hetzelfde te doen
* Het zorgt voor een gevoel van verbondenheid. ( ohh, ik ben niet alleen)
* Je leert. Elke mislukking is een stap vooruit. Verandering is onderweg!

En dan de hamvraag als je dit leest. Is een mislukking, wel een mislukking? Jij mag het zeggen....
Niet geprobeerd is altijd mis. Of zoals Elon Musk zei "Either way, it's gonna be exciting!



Foto
0 Reacties

6/1/2020 0 Reacties

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Foto
Deze dames zijn mijn heldinnen. Ze zijn helemaal overnieuw begonnen. Voor langere tijd of tijdelijk voor een paar jaar.
Omdat het moest, in verband met de situatie in hun thuisland, voor de liefde of omdat Nederland voor hun partner mooie kansen in het verschiet had.
De afgelopen feestdagen vertelden zijn mij regelmatig over het gemis van familie en vrienden tijdens deze dagen.

In mijn vorige blog schreef ik over 'erbij horen', maar niets over deze dames.
Dames met kinderen die de Nederlandse taal vloeiend spreken met mannen die vaak aan het werk zijn. 
Een aantal dames is onderweg om hun eigen dromen te volgen. En dat vind ik knap. Heel knap.
Want vaak horen ze er niet bij, hoe hard ze ook hun best doen. Of ze hebben het gevoel er niet bij te horen.
​Het blijft moeilijk, om echt onderdeel te worden van onze maatschappij. Daar moet je heel zeker voor in je schoenen staan. En dat is nu net het probleem. Als je de taal nog niet goed genoeg beheerst, voel je je niet altijd zeker. Dan kun je niet altijd zeggen wat je vind of voelt, met de juiste nuance.
In de afgelopen periode heb ik hen zien veranderen. Van onzeker naar zeker. Van werkloos naar werkend. Van alleen naar samen.

Veel mensen vragen waarom ik naast het zijn van coach en trainer, ook nog voor de klas sta.
Mijn antwoord is dan; dat ik niet wil kiezen....
Dit zijn namelijk dames die taalles hebben van mij, op de school van hun kind. Omdat zij betrokken willen zijn. Willen helpen, bij willen dragen aan de ontwikkeling van hun kind, in een land waar alles anders is, waar zij zelf geen onderwijs hebben genoten. Omdat ze erbij willen horen, ertoe willen doen.
En eigenlijk komt dan alles weer op hetzelfde neer. Het gaat om het geloof in de ander. Empowerment!
Deze dames helpen mij, om de dingen in perspectief te zien.
Want waar ik af en toe de feestdagen liever kwijt dan rijk ben, hopen zij op een moment met hun familie, die ze al maanden niet hebben gezien. 
En dan vraag ik in de les naar de goede voornemens voor 2020.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen is nooit zo uitvergroot geweest. 
Waar ik een nieuwe afvalpoging onderneem, hopen zij op een Nederlandse vriendin, leuk werk waarbij men accepteert dat de taal niet perfect gesproken of geschreven dient te worden of ze hopen op iemand die hun kinderen wil voorlezen in goed Nederlands.
Of gewoon op een jaar zonder gedoe. Even rust. Relativeren, dat doet het.

Ik ben ze dankbaar, de dames. Dankbaar dat zij mij keer op keer laten zien wat 'geluk' is en dat je de kansen moet pakken en soms ook heel hard moet zoeken. Aan (zelf)medelijden heb je niets. Daar kom je niet mee vooruit.
Geluk zit in kleine dingen...  En als het dan even niet lukt, dan begin ik gewoon weer opnieuw.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Meer weten over ouderlessen op de basisschool?



0 Reacties

16/12/2019 0 Reacties

Mag ik dan bij jou....

Het overvalt me af en toe. Het gevoel van erbij horen. 
Afgelopen woensdag kwamen we bij elkaar team Karatepe213, na onze vrijwilligersreis naar de vluchtelingenkampen op Lesbos. Elkaar even in de ogen kijken en ervaringen over onze thuiskomst uitwisselen.
Ook op Lesbos zag ik wat erbij horen voor de vrijwilligers wonend op het kamp betekende. Samen vormden ze een hechte groep. Ook Ali, een verstandelijk en lichamelijk gehandicapte jongen, hoorde erbij. Als hij er een dag niet bij was om mee te helpen het ontbijt rond te brengen, werd hij liefdevol uit bed getrommeld door een van de vrijwilligers, waarna hij vervolgens een soort heldenwelkom kreeg van de groep. ALLLLIIIIIIIIIIIIIII!!! Gevolgd door een High Five.
Ik zag niet alleen wat erbij horen voor hen betekende, ik voelde het ook. Samen staan we sterk.
En zo voelde ik mij woensdag ook weer. Een gevoel van veiligheid, van 'hier kan ik zeggen wat ik denk, hier is het gewoon goed', een gevoel van voldoening en verbondenheid.
Dat gevoel van erbij horen is uniek en het maakt dat mensen samen bergen kunnen verzetten.

Deze week ging er een filmpje viraal. Een Syrisch koor bedankt Nederland met een clip "Mag ik dan bij jou'.
Zij raakten het ultieme gevoel van ergens bij horen. 
Een gezamenlijk doel, een gevoel van ertoe doen, het gevoel van samen het verschil maken.
De kijker was unaniem geroerd. Ik ben gevoelsmens en schaam mij niet voor mijn tranen, dus huilde ik het hele filmpje. Het ligt er na Lesbos behoorlijk bovenop;).
Maar dat gevoel van erbij horen wil iedereen. Zo'n basaal gevoel van je ergens thuis voelen, dat gun ik iedereen.
Leren aanvoelen wat bij je past, als je na een heftige gebeurtenis opnieuw moet zoeken, waar je nu eigenlijk bij hoort. Wat bij jou past en waar je je thuis voelt.
Dat doe ik met mijn coachees, maar ook kijk ik zo nu en dan eens goed naar mezelf, waar hoor ik nu bij en passen zij nog bij mij? 

Als zelfstandig ondernemer mis ik dat gevoel van erbij horen weleens in mijn werk.
Je komt en je gaat. Dan vind ik aan de andere kant ook erg fijn, dat ik zelf kan beslissen wanneer ik 'er niet meer bij wil horen'.
Maar in deze tijd van Sint en Kerst hoor ik er op veel plekken toch een beetje bij. Een chocoladeletter bij de basisschool, waar ik ouders de Nederlandse taal leer, een knuffel van een vrijwilliger, een lieve kaart van een coachee, een uitnodiging van een opdrachtgever voor een gezellig avondje en een zakje thee van een samenwerkingspartner...
En toch zijn het niet de cadeautjes of de activiteiten die ertoe doen.  Het zijn de woorden en de toon waarmee er iets gezegd wordt. De woorden waarmee de ander zich kwetsbaar toont, door aan te geven waarom ik belangrijk voor diegene ben.
Wat helpt is als je vanuit dezelfde bedoeling denkt. Wat jij belangrijk vindt, vindt de ander ook belangrijk.
Dan zul je dus eerst moeten weten wat de ander wil, denkt en voelt. En dat is niet altijd makkelijk.

Brene Brown maakte een wereldberoemde Tedtalk en een prachtig boek 'Verlangen naar verbinding' over je kwetsbaar opstellen. En van je hart geen moordkuil maken en waarom dat werkt... een aanrader.

Vijf tips om te ontdekken waar je bij wilt horen:

1. Praat over je wensen en verlangens met anderen.
2. Sluit je aan bij een andere groep mensen die iets met jou gemeen heeft.
3. Maak een wandeling, het zorgt voor een betere doorbloeding in je gehele lijf, waar door je beter aanvoelt wat je nodig hebt.
4. Zoek uit wat jouw waarden zijn. Wat vind jij belangrijk in het leven.
5. Lees mijn blog over verandering en herstel als je het gevoel hebt nergens bij te horen.

Foto
Samen delen we in de regen armbandjes uit, om een winterjas op te halen, op Moria, Lesbos. Een gezamenlijk doel waarbij we 15.000 mensen in 4 dagen hebben gezien en gehoord.

0 Reacties

9/12/2019 1 Reactie

Maak onbekend bemind

 Ontwikkeling = verandering. Zo... dat is gezegd... Femnomenaal staat voor ontwikkeling, in de breedste zin van het woord. Maar ontwikkelen is helemaal niet zo makkelijk, omdat het gepaard gaat met verandering.
En mensen vinden verandering moeilijk. Dat blijkt uit de vele afhakers bij het stoppen met roken, afvallen, het volgen van een talencursus of andere goede voornemens.

Er zijn veel verschillende theorieën over wat nodig is om te kunnen veranderen. 
Bijvoorbeeld de consistentietheorie. Volgens deze theorie zijn er drie attitudes, namelijk: gedrag, gevoel en verstand. Indien er bij een van de drie attitudes iets verdwijnt of erbij komt, bijvoorbeeld kennis, dan geeft dit vaak een algemene verandering.
Natuurlijk is daar ook de theorie van Skinner en Pavlov waarbij het gaat om belonen en straffen om verandering te bewerkstelligen, hierbij speelt de invloed van 'de ander' een grote rol.
Een andere invalshoek is de theorie van Maslow, waarbij het draait om het vervullen van basisbehoeften en het daarna pas ruimte kunnen scheppen om jezelf te kunnen ontplooien en veranderen.


Nu is mijn ervaring dat het woord 'verandering' op zichzelf al heel veel weerstand opwekt. Tenslotte onbekend maakt onbemind. Evolutionair moet er een echte noodzaak zijn om te veranderen, hierdoor zijn mensen pas (te) laat geneigd tot verandering. Een zeer heftig of speciaal moment zorgt voor verandering, die meteen zo rigoureus is, dat dit vaak een langdurig, soms ook verdrietig, chaotisch of heftig proces kan zijn. 
En dat, en steeds vaker gelukkig ook daarvoor, is dus vaak het moment waarop mensen bij Femnomenaal komen.
Er is een vraag, die vraag is vaak, een vraag naar verandering.

Er is ook nog een andere theorie die gaat over verandering, namelijk de herstelondersteunende theorie.
De theorie wordt vaak toegepast in de psychiatrie door ervaringsdeskundigen werkzaam in GGZ- instellingen, maar is steeds meer in opkomst in andere sectoren.
De herstelondersteunende begeleiding gaat uit van empowerment en bekrachtigt de al aanwezige hulpbronnen. 
Het komt vaak voor dat mensen als ze niet goed in hun vel zitten, nog harder gaan werken aan hetgeen moeizaam gaat. Terwijl ontplooien op vlakken die al eerder bewezen hebben energie te geven, meer effect heeft, voor meer autonomie zorgt en een gevoel van veiligheid geven. Veiligheid is een voorwaarde voor ontwikkeling en verandering.
Terug naar wat helpend is. Wat maakte je op een eerder moment blij? Wat was een euforisch moment en waar lag dit aan? Waar vond je vroeger als kind rust bij? Wat wilde je altijd al eens doen?
Tijdens coachingsgesprekken komen vaak zaken aan de orde waaruit blijkt dat de coachee afhankelijk is geworden van een ander. De ander moet iets doen om voor verandering te zorgen....  De ander kan een hulpbron zijn, maar je zult het toch echt zelf moeten doen!
Herstelondersteunde begeleiding gaat uit van autonomie. Je kunt het zelf en wat heb jij daar voor nodig? En waar ligt het begin van verandering? 
Is dat een gitaarcursus, omdat je vroeger altijd plezier beleefde tijdens het maken of luisteren van muziek en kun je daar de verandering die je nodig hebt langzaam uitproberen? Of misschien betrek  je een oom of tante bij een moeilijk gesprek in je familie, omdat je met hem of haar altijd zo fijn kon praten, zodat je hulpbronnen vergroot worden. 
Of je loopt een dagje mee met een goede vriend om eens te kijken wat hem nu zo gelukkig maakt in het werk.
Een valkuil is de stappen te groot maken. ER MOET NU IETS GROOTS VERANDEREN.... want anders..
Verandering gaat in kleine stappen en is makkelijker vanuit 'goed voelen'. Vanuit bekend ( veilig) naar onbekend  Vanuit stilstaan naar bewegen. Vanuit bewegen naar ontwikkeling.
Vanuit ontwikkeling ontstaat verandering.... en wordt onbekend bemind!

Foto
1 Reactie

29/11/2019 0 Reacties

Lerarentekort

Er klopt iets niet aan het lerarentekort.
En ik durf hier te zeggen dat dit niet alleen ligt aan het salaris en de werkdruk.
Het onderwijs is in mijn optiek zo ontzettend star als het gaat om flexibel personeelsbeleid en vrijheid voor scholen om hier anders mee om te gaan.
Daarmee verliest het vak goede mensen.
Dit is wat ik zie in mijn/ de praktijk:

1: Er wordt vastgehouden aan vaste structuren/ oude werkwijzen, waardoor leerkrachten niet kunnen floreren. Leerkrachten moéten zonodig alleskunners zijn.

2: Starters móeten beginnen in de vervangerspool, want dan kunnen ze goed rond kijken wat bij hen past en ervaring op doen?! Starters willen vaak een eigen klas. Meteen doen waar ze voor opgeleid zijn! En niet van hot naar her en van groep naar groep worden gestuurd. Binnen 5 jaar haakt een kwart af. Niet voor het salaris, niet voor de werkdruk.

3. Passend onderwijs voor de leerkracht. Inclusie is in het onderwijs ver te zoeken.
Ben je gehandicapt of heb je een ziekte? Helaas! Met 1000 arbeidsongeschikten per jaar staat het onderwijs op nummer 3.
Kun je geen hele dagen werken?
Helaas!
Ben je ouder en daardoor minder mobiel/ flexibel/ digitaal.Helaas!

Tijd voor verandering. Tijd om beter te kijken naar de mensen die er nog/al zijn.
​
Foto
0 Reacties

17/11/2019 1 Reactie

Als er nooit meer een morgen zou zijn..



En de zon viel in slaap met de maan, heb je enig idee wat het met je zou doen als je nog maar een dag zou bestaan...
Een van mijn favoriete nummers.


Wat zou je doen, als je niet het geluk hebt om te leven in een vrij land. Om te leven in een land zonder oorlog?


Als ik workshops geef over geluk hebben we het vaak over voldoening en verbondenheid. Twee van de zes factoren voor werkgeluk.


Werkgeluk is iets wat ook hier op Mytilini (Lesbos) zowel op Kara Tepe als Moria geldt.
Zowel tijdens het ontbijt, als in de barbershop, als tijdens de bandjesdistributie is te zien dat resident- volunteers voldoening vinden in wat ze doen. Het leven heeft weer even betekenis door bijvoorbeeld als tolk te fungeren of door je buren van ontbijt te voorzien.
De verbondenheid met de rest van de wereld wordt duidelijk gevoeld doordat er elke week een nieuw team vrijwilligers arriveert. Het gevoel van; ze zijn ons niet vergeten.... ik doe er toe. Ik word gezien. Ik ben een mens en ik hoor erbij.


Vandaag nemen we afscheid. In een week ben ik gehecht geraakt aan Ali, tolk in Moria; aan Elnas, onderdeel van het breakfastteam; aan Mohamed en zijn vrouw en baby van 6 maanden, die ik elke dag amandelen bracht;aan Emmy, de stoerste en liefste beveilingsbeambte bij de gate; aan mijn mede-teamleden met wie ik lief en leed deelde.
Allemaal hebben we iets gemeen.
Aandacht voor de ander. Onderdeel zijn van een groter geheel en hiermee verschil maken voor de mensen in de kampen. Mensen waarvoor morgen niet bestaat. Want morgen is voor hen een lege bladzijde. Voor hen bestaat alleen het “NU”.


Ik ben een ander mens na deze week. Iemand waarvoor morgen bestaat. Morgen, waarin ik aandacht geef aan de mensen om mij heen.
En met Femnomenaal ervoor zorg dat elke klant, cursist en coachee wordt gezien.
Foto
1 Reactie

16/11/2019 1 Reactie

We are the world... toch?

We are the world... toch?

Gisterenavond werd het mij even teveel.
Na een halve dag bandjes uitdelen naast de foodline ( lees, overkapt hok met stalen hekken, alsof het dieren betreft die bij elkaar gedrongen moeten worden voor hun einde komt) ploffen we met zijn allen op een randje in de zon. Hoeveel bandjes hebben we nog? Genoeg voor de volgende ronde mensen die niet thuis zijn.
Daarna zoeken we kussens uit in het warehouse, brengen Marjolein en ik haaksetjes bij de vrouwen langs, drinken we “chai” bij het theepunt op Kara Tepe, totdat we een bus zien arriveren.
Een bus met mensen van Moria. Je ziet de verbaasde gezichten. Mensen lijken blij?! Want vergeleken bij Moria is Kara Tepe een prachtige plek waar zelfs een heuse kinderdisco wordt georganiseerd.
En daar kwamen de vermoeidheid en de emoties bij elkaar.....
Terwijl ik met een vol hoofd en vermoeide voeten mee sta te dansen komen de herinneringen van vroeger weer boven, toen ik nog met deze kwetsbare kinderen werkte. Iets wat nu door mijn hersenletsel niet meer lukt, maar wat “ peanuts” lijkt als ik de mensen hier zie. Ik heb plezier, maar dan... klinken de klanken van “We are the world” en we maken een kring met alle kinderen.
Ik breek en verlaat de kring. Buiten probeer ik mezelf bij elkaar te rapen, als dat net lijkt te lukken, komt er een meisje van een jaar of 8 naar me toe.
Hey lady, what’s wrong.. Ik baal, het laatste dat ik wil, is een kind dat zich ook nog zorgen maakt om mij!
Ze pakt me vast bij mij benen en omhelst me en zegt: Your fine now?!
Ik raap mezelf bij elkaar en glimlach.
“ Yes little lady, nothing wrong just a little tired....”...
Als wel naar de auto lopen krijg ik een knuffel van Rita.... morgen weer een dag...

Foto
Foto
1 Reactie

14/11/2019 0 Reacties

Tenten, modder en flessendoppen...


Dag 2 in Moria. We pakken onze route op waar Siska gisterenmiddag gebleven is. Dat betekent voor ons dat we de tenten tússen de ISOboxen gaan bezoeken.
Er is één “maar”. Het regent....Ons team is gehuld in blauwe poncho's. We lachen erom. Tot dat we arriveren in het tentengedeelte.
Het is glad, nat, vies en koud. De mensen zitten vandaag vooral binnen in de tent.
Hello Goodmorning! Can you come out please?? With how many persons do you live here? Are you all at home?
En dan een blik in de tent om iedereen een bandje te geven...
Vrouwen, kinderen, baby’s, opa’s en oma’s allemaal even blij met een bandje voor een jas.
En dan Ali, zonder hem zijn we nergens... zijn geduld is “Femnomenaal”. Ook als mensen achter ons aan blijven lopen en steeds blijven vragen om een bandje blijft Ali vriendelijk in het Farsi vertalen. Echt ongelofelijk knap.
We passeren de meest bijzondere bouwwerken, met een echte deur, een luikje als raam, een volle fles als dranger, aan elkaar geknoopte elektriciteitsdraden en flessendoppen als een soort sluitring om een spijker in het zeil vast te zetten.
Ik klets wat af tegen de mama’s en kindjes in de tenten. Tegen een groep meiden die ‘t groene bandje niet zo fashionable vinden, we lachen samen, terwijl we het tentzeil omhoog proberen te houden tegen de regen.
Ergens op een hoekje controleren we met ons team de administratie. We krijgen koekjes en thee aangeboden..... Chai, my friend? We bedanken vriendelijk, we moeten verder. Nog 500 mensen te gaan. Wat is de wereld toch oneerlijk....



Foto
Foto
0 Reacties

14/11/2019 2 Reacties

The Whatssubs

The whatssubs


Groen zijn we vandaag. Neongroen welteverstaan.
We staan in een grote kring, het is 10u in de ochtend.
Moria wordt wakker en wij spreken elkaar moed in. Wij, ons team 213, vrijwilligers van Movement on te ground, refugee-volunteers en het BWC team gaan een bizar plan uitvoeren. Elke tent, elke isobox, elke persoon buiten op een matje, zo’n 15.000 krijgen een groen bandje, waarmee ze een winterjas kunnen ophalen.
Groen,”subs” in Farsi. Ons team waarmee we Moria in gaan bestaat uit Ali uit Afghanistan, Sunday uit Nigeria, Carlijn van BWC en ik.
We besluiten ons team een naam te geven. Hey Whatsubs? Dat klinkt goed.
We zijn er klaar voor. Porto bij de hand, flyers met de datum van de distributie en natuurlijk de bandjes.
Off we Go!
Ik ben op alles voorbereid...
Bij binnenkomst in Moria valt het me op dat er veel tentjes langs de kant staan. We schudden aan de tentjes.
“Hello! Goodmorning, can we talk to you??”
Langzaam verschijnen er hoofden achter het tentdoek vandaan. Hoofden van vrouwen, mannen en kinderen. Soms drie per tent, soms acht of meer.
Kinderen in de leeftijd van Jesse rennen in het rond. Sommigen zitten apathisch op de grond. Ergens in de hoek ligt een baby te slapen op een kartonnen doos.
Maar als ik ergens van onder de indruk ben, is het wel over hoe vriendelijk de mensen zijn.
Vriendelijk blijven dat is ons op het hart gedrukt en dat blijkt niet moeilijk te zijn.
Na een half uur treffen we een groep Afrikaanse dames. We hebben moeite om ze uit te leggen dat we alleen bandjes uitdelen bij hun eigen huis of tent en alleen aan de mensen die thuis zijn. We geven geen losse bandjes en er worden geen bandjes uitgedeeld aan mensen die “op visite zijn”.
Dan ontstaat er een kleine chaos, overal vandaan verschijnen nieuwe dames en heren, de groep wordt te groot en we besluiten Moria tijdelijk te verlaten. Gek genoeg voelde ik me geen moment onveilig, wel ongemakkelijk..
De ochtend komt ten einde nadat we als we via een andere ingang zes isoboxen hebben bezocht, waar 3 families in wonen, beduidend meer als in Kara Tepe.
Ik raak zwaar geïrriteerd van het feit dat er lege isoboxen zijn op Kara Tepe en dat ik hier gezinnen tref met zwaar gehandicapte kinderen. Die horen hier niet!! Ik schrijf de nummers op en besluit bij de juiste organisatie aan de bel te trekken.
Na de lunch vertrekken we terug naar Kara Tepe. Daar maken we haakpakketjes voor de dames en laat ik Moria even bezinken. Een ander deel van ons team zet de jassenmissie voort... To be continued.
Foto
Foto
Foto
2 Reacties
<<Vorige
Voorwaarts>>

    Auteur

    Hier ben ik begonnen met schrijven toen ik voor Because we Carry vrijwilligerswerk ging doen op Lesbos. Het schrijven beviel me goed. Hier vind je dus naast mijn belevenissen op Lesbos ook inspiratie op het gebied van werkgeluk, meedoen in Nederland, loopbaanbegeleiding en andere dingen die mij bezig houden... 
    Meer lezen over werkgeluk? Ik blog ook op hierwilikwerken.nu over werkgeluk in het onderwijs.
    Veel leesplezier,

    ​Femke
    ​

    Archieven

    Februari 2021
    Januari 2021
    September 2020
    Augustus 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    Februari 2020
    Januari 2020
    December 2019
    November 2019
    Oktober 2019

Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Deze website is gemaakt door Femnomenaal, coaching, training en advies voor onderwijs en werk.
​Gebruik van teksten, foto`s afbeeldingen van deze site graag in overleg, foto`s gemaakt door Martijn Kalkman!​© All rights reserved.
Gedrags- en privacycode en de algemene voorwaarden vind je hier.